ชินอ๋องกลับจากตรวจราชการต่างเมือง เขาซื้ออาหารเลิศรสขึ้นชื่อจากเมืองเฉียนมาฝากฉัน ท่านอ๋องลงรถม้าตราสัญลักษณ์เสือจีนหน้าตลก เขามองฉันแล้วขมวดคิ้ว
“นี่ของฝาก เป็นหมูกรอบสูตรพิเศษจากเมืองเฉียน”
“ขอบพระทัยสวามี” ฉันส่งสายตาปิ๊งๆ ยั่วยวน
“ผอมลงรึ เหตุใดผอมลงมากนักเล่า” เขาหมุนตัวฉันเป็นลูกข่าง มองดูรูปร่างฉันอย่างพินิจ
“ข้ามีเรื่องอยากคุยกับท่าน เป็นเรื่องของเสี่ยวอี้โหมว”
“เข้าไปคุยกันข้างในเถิด” ชินอ๋องมองซ้ายมองขวา
“ขอบพระทัยสำหรับของฝากเพคะ” ฉันแกะห่อผ้า นำหมูกรอบมาชิม หมูกรอบอร่อยมาก เค็มกำลังดี หนังกรอบสุด ๆ
“อร่อยก็กินให้มาก” ชินอ๋องมองฉันอย่างอารมณ์ดี เข้าเลี้ยงฉันเหมือนเลี้ยงสุกรตัวหนึ่ง
ฉันเดินนำชินอ๋องเข้าตำหนัก มือหนาใหญ่คว้าหมับเข้ามาสอดประสานมืออวบนุ่มของฉัน แล้วคว้าไปจูบดังจุ๊บ ๆ ๆ
พระเจ้า! ฉันใจเต้น หน้าแดงแปร๊ด
“คิดถึงเจ้ายิ่งนัก”
“คิดถึงแปลว่าคิดถึงหรือแปลว่าเงี่ยX
