ฉันนั่งเล่นชิงช้าอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ต้นไม้สีทองแผ่กิ่งก้านสาขารัศมีมากกว่าหนึ่งกิโลเมตร ดอกไม้สีทองปลิวไสวตามสายลม
หรือที่นี่คือดินแดนหลังความตายสำหรับผู้หญิงดอกทอง
“ฉันตายแล้วสินะ ที่นี่คงเป็นสวรรค์”
ฉันใช้ชีวิตอยู่ในดินแดนมหัศจรรย์มาสามสี่วันแล้ว โดยไร้วี่แววว่าจะมีใครหยิบฉันออกไปจากดินแดนซากุระ
ฉันอยู่ในชุดก่อนตายคืออาภรณ์สีฟ้าคราม เป็นชุดขี่ม้าก่อนฉันกระโดดเอาตัวไปรับหอกแทนชินอ๋อง
“สบายดีหรือมีมี่” เสียงคุณลุงจันทราดังขึ้น
คุณลุงท่าทางสบายดี ทำท่าร่าเริงเหมือนฉันไม่ได้ประสบเคราะห์กรรม
“เสมือนดวงใจคือด่านเคราะห์รักหรือคะคุณลุง”
“เจ้ารู้จักความรักหรือยัง”
“อืม ...รักแบบไม่มีข้อแม้ รักเหมือนเขาคือหัวใจของเราเอง”
“พร้อมจะไปต่อหรือยัง”
“หนูตายแล้วนี่คะ คนอะไรจะตายสองรอบได้ด้วย”
คุณลุงจันทรายื่นกระจกให้ฉันส่อง
“ร่างมีมี่ ไม่ใช่ร่างอิงเหอ”
“เจ้าเพียงมาพักผ่อนในนิยายเท่านั้น ถึง
