โซ่รัก

ไม่ไหวแล้ว

ไอว้ามาTalk

ฉันเกลียดตัวเองที่สุดเลย สุดท้ายก็ไม่รอด ฉันหลงกลมันอีกแล้ว ทุกครั้งที่เลิกกันก็เป็นแบบนี้แหละ แต่ครั้งนี้จะไม่จบด้วยการที่ฉันกลับไปกับมันแน่นอน

"ไอ้เบ๊บกูสัญญาว่าจะไม่ทำอีก จะเลิกจริงๆ เช็คโทรศัพท์กูก็ได้ถ้าไม่เชื่อ"

ฉันเดินออกจากห้องเสร็จมันก็เดินเข้ามาหา

"มึงมีรถ มึงก็ไปหากันเหมือนเดิม" มันคิดว่าฉันจะเชื่อมันรึไง คนอย่างมันอะเหี้ยยิ่งกว่าเหี้ยสะอีก

"ไอ้เบ๊บ" มันเข้ามากอดฉัน

"พอเหอะโนอา เลิกก็คือเลิก มึงไม่พอสักทีกูก็ไม่รู้ว่าจะทนต่อไปทำไมให้มันเสียเวลา มึงควรจะดีใจนะ อยากเอากับใครก็จะได้ไปเอา แบบไม่ต้องนึกถึงกู"

"ไอ้เบ้บ กูไม่เลิกมึงฟังไม่รู้เรื่องรึไง"

ฟังไม่รู้เรื่อง? มันนั่นแหละที่ฟังฉันไม่รู้เรื่อง

"มึงไม่เหนื่อยรึไงโนอา"

"ไม่ กูสัญญาเบ๊บกูจะพอ ไม่คุยกับใครอีก กลับห้องเราเถอะ"

"โนอามึงมันหน้าด้านจังวะ กลับบ้านมึงไปได้แล้ว แล้วเวลาอยู่มหาลัยก็อย่ายุ่งกับกูอีก ขอร้องแหละนะ"

ฉันผลักมันให้ออกจากห้องนอน แต่มันก็ดันตัวเข้ามาอีกรอบ

"ไอ้เบ๊บ มึงไม่ฟังที่กูพูดเลยรึไง กูบอกว่าไม่เลิก"

มันเริ่มแสดงนิสัยเหี้ยๆออกมาอีกรอบ ด้วยการขึ้นเสียงกับฉัน ทั้งๆที่บอกว่าจะไม่ทำอีก

"ก็กูบอกจะเลิกทำ จะไม่ทำอีกแล้วไง"

"คุ้นๆจังวะ เหมือนมึงเคยพูดแล้วนิ รอบนี้รอบที่ 5 ปะเท่าที่จำได้อะ"

พอได้ยินคำนี้มันก็เงียบ ทำหน้านิ่ง

"ปากบอกรักกู แต่สิ่งที่มึงทำอะมันเรียกว่ารักตัวเอง" ฉันผลักมันให้หลบทางแล้วรีบลงบันไดมา

ไม่กลับก็เรื่องของมัน ฉันกลับเองก็ได้

"คุยกันรู้เรื่องยังลูก" แม่ถามขึ้นขณะที่กำลังเอากวยจั๊บออกมาจากถุง

"ซื้ออะไรมาครับแม่" ไอ้โนอาวิ่งตามฉันลงมาแล้วถามแม่

"กวยจั๊บลูก มาๆกินกัน"

"แม่นั่งเหอะครับ เดียวผมไปเอาชามให้"

มันจับให้แม่ฉันนั่งลงแล้วจับฉันนั่งลงที่ม้าหินอ่อน ที่มีเก้าอี้แค่3อัน ตามประสาคนจนๆ

"มึงกลับไปเหอะ กูทำให้แม่กูเอง" ฉันลุกไปดันตัวมันให้ออกจากบ้าน

"ไอว้าลูก อย่าทำตัวเป็นเด็ก" แม่หันมาดุฉัน ส่วนไอ้โนอาก็ลอยหน้าลอยตาเดินกลับเข้ามา

มันเอาชามมาให้เรา เดินเอาน้ำมาวาง เทใส่ชามให้แกะตะเกียบ พร้อมกับปรุงให้ฉันด้วย มันทำแบบนี้เป็นปกติ ดูแลดีฉันยกให้มันเลย เข้ากับที่บ้านฉันได้ทั้งๆที่ฐานะเราโคตรจะต่างกัน

บ้านฉันอยู่ในตลาด เป็นชุมชนแออัด แต่บ้านมันเป็นร้อยล้าน วิ่งหากันแทบไม่เจอ แต่มันไม่เคยรังเกียจไม่เคยดูถูก มาที่บ้านทีไรก็ช่วยแม่ฉันทำงานทุกครั้ง ทุกอย่างไม่เคยเกี่ยงงาน มันทำได้หมด ต่อหน้าฉันพูดกับแม่ยังไง ลับหลังก็ทำอย่างงั้นตลอด

"เอาไหม" มันถามแล้วตักไข่ที่อยู่ในกวยจั๊บขึ้นมา

"เอามาให้หมด" มันไม่พูด ไม่ว่า แถมยังตักเครื่องในๆชามมันมาให้ฉันจนหมด จนมันเองเหลือแค่เส้นอย่างเดียว

"ไอว้า แล้วแบบนี้โนอาจะกินอะไร" แม่ดุฉันแล้วตักเครื่องในแบ่งให้มัน

แล้วพอแม่เผลอมันก็ตักมาให้ฉันอยู่ดี ได้กินทั้งของแม่ทั้งของมันเลย

และนี่เป็นอีกเหตุผลนึงที่ฉันไปไหนจากมันไม่ได้เลย ไม่รู้จะหาคนที่ดูแลแม่ฉัน เข้ากับแม่ได้แบบนี้จากที่ไหน พอคิดถึงข้อนี้ทีไรก็จะใจอ่อนตลอดแล้วก็กลับไปคบกับมัน

แต่ด้านเหี้ย ก็เหี้ยอยู่วันยังค่ำแหละ คนอย่างมันอะ

พอกินเสร็จ มันก็เก็บชามฉันก็ไปล้าง แล้วมันก็ไปเช็ดทำความสะอาดโต๊ะ

"กลับไหมลูก หรือว่าจะค้าง"

"ไอ้โนอาจะกลับ / ค้างครับ" มันกับฉันพูดขึ้นพร้อมกัน

"ยังไงกันแน่" แม่ถามอีกรอบ

"แม่ หนูกับไอ้โนอาเราเลิกกันแล้ว แม่อย่างรั่งมันไว้เลย"

ฉันตัดสินใจบอกแม่ นี้เป็นครั้งที่สองที่ฉันพูดว่าเลิกกับแม่

"ไอ้เบ๊บ" มันหันมาดุฉัน

"เราเลิกกันจริงๆ"

"จริงหรอโนอา" แม่หันไปถามมัน

"ไม่ครับแม่ ผมไม่เลิก"

"เราเลิกกันแล้วค่ะ" ฉันพูดซ้ำอีกรอบ หวังว่าเขาจะเชื่อฉันที่เป็นลูกสาวนะ

"แม่ไม่รู้หรอกนะว่ามีปัญหาอะไรกัน และแม่จะไม่ถามด้วย ถ้าเลิกกันแล้วแม่ก็ต้องยอมรับ เงินที่โนอาช่วยแม่กับเรื่องบ้าน แม่จะคืนให้หมด แต่ตอนนี้เเม่กำลังเก็บอยู่ งั้นเอาเท่าที่แม่มีก่อนนะลูก"

แม่พูดแล้วหันหลังจะขึ้นไปเอาเงิน

"ไม่ครับ ผมไม่เอา ผมไม่ได้เลิกกับไอว้า ถึงผมเลิกผมก็ไม่เอาคืนสักบาท" มันรีบจับแม่ไม่ให้ขึ้นไปเอาเงิน

ฉันไม่อยากบอกว่าเลิกกับมันให้แม่รู้เพราะว่าแบบนี้แหละ เขาจะคิดแต่เรื่องเงินที่มันช่วย แล้วก็คิดมากจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ

"ผมขอตัวแป๊บนึงนะครับ "

มันกระชากแขนฉันออกมาข้างนอกบ้าน

"มึงบอกแม่ทำไมเบ๊บ มึงก็รู้ว่าแม่เขาจะคิดเรื่องเงิน เดี๋ยวเขาก็ไม่สบายอีก" มันพูดแบบใส่อารมณ์

"แต่นั่นแม่กู กูจะคุยกับเขาเอง มึงรอก่อนนะไม่นานกูจะคืนเงินมึงทุกบาท"

"กูไม่เอา กูไม่เลิก ถึงเลิกจริงๆก็ไม่เอาสักบาท กูไม่ทิ้งมึงกับแม่หรอกเบ้บ"

คำพูดของมันทำเอาฉันน้ำตาแตก ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันพูดแบบนี้ มันไม่เคยทิ้งฉันกับแม่เลยจริงๆ มีปัญหาอะไรก็มีมันอยู่ข้างๆเสมอ

แต่มันเลวไง ฉันต้องทนหรอ ต้องทนเห็นมันไปคุยกับคนอื่น แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หรอ ฉันก็คนนะมีหัวใจเหมือนกัน ฉันไม่อยากเจ็บแล้ว

"มึงรักกู แล้วมึงนอกใจกูทำไมโนอา" ฉันร้องแล้วทุบอกมันอย่างคนไม่มีสติ

"เบ๊บ กูขอโทษ" มันคว้าฉันเข้าไปกอด

"กูเจ็บนะโนอา กูก็คนเหมือนกัน กูมีความรู้สึก ขนาดมึงเห็นกูไปยืนคุยกับคนอื่นยังทนไม่ได้เลย แล้วกูล่ะ กูที่เห็นมึงไปนัวเนียคนอื่น เห็นมึงนอกใจ มึงว่าใจกูมันเจ็บขนาดไหนวะ"

"ขอโทษ กูจะไม่ทำอีก กูสัญญา"

"มึงทำ มึงต้องทำอีกแน่ มึงไม่ต้องมาสัญญาเลย"

"เบ๊บ ไม่ร้องนะขอโทษ"

"เลิกกันเหอะโนอา กูไม่ไหว กูเจ็บ"

ไม่ไหวจริงๆใจฉัน ฉันรู้ว่าแม่จะคิดเรื่องเงินถ้าฉันเลิกกับมัน แต่ฉันเองก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ใครไม่มายืนในจุดนี้ไม่เข้าใจหรอก จะบอกว่าฉันเห็นแก่ตัวก็ได้นะ แต่ไม่ไหวแล้วว่ะ