หลังจากที่ทหารออกไปทั้งหมดแล้ว แม่ทัพหลงเยี่ยนได้เอนกายไปบนเก้าอี้ด้านหลังอย่างเหนื่อยล้า ในที่สุดวันที่ตัดสินก็กำลังจะเริ่มขึ้น เมื่อทหารของทั้งสองแคว้นนั้นเหลือเพียงกองทัพสุดท้าย
'ทางเมืองหลวงไม่ยอมส่งกองทัพเสริมมาช่วย แบบนี้ไม่ใช่ว่ากำลังบีบให้เราแพ้ศึกหรือขอรับ'
'แม่ทัพขอรับ หน่วยของเราพ่ายแพ้ที่เชิงเขาขอรับ'
'แม่ทัพขอรับ ทิศตะวันตกฝั่งเราชนะขอรับ แต่ทหารเหลือกลับมาเพียงไม่ถึงสองส่วนขอรับ'
ชายหนุ่มหลับตาพลางนึกถึงคำของเหล่ารองแม่ทัพที่มารายงานการทหาร ความกดดันของเขาเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ
'กองทัพฝั่งนั้นเหลือทหารเท่าไหร่'
'ประมาณสองหมื่นขอรับ'
'แล้วเราเหลือทั้งหมดเท่าไหร่'
'ท่านแม่ทัพ.. ฝั่งเราเหลือทหารไม่ถึงสองหมื่นขอรับ'
ทางด้านไป๋ลี่เซียนที่เฝ้ารอให้เวลาผ่านไปจนคนรอบข้างหลับแล้ว เธอได้แอบออกจากกระโจมตนเอง แล้วมุ่งหน้าไปที่กระโจมแม่ทัพเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่าเพราะกองทัพนั้นหละหลวม
