ตอนที่ 2 ท้าดวล
1598 คำ
ตอนที่ 2
ท้าดวล
หลังจากที่ทานอาหารเช้าเพียงลำพังเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวที่กำลังนั่งเล่นในห้อง พลางคิดทบทวนถึงความเป็นไปในแต่ละวัน ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ค่อยมีอะไรแปลกใหม่ในชีวิตเท่าที่ควรจะเป็น ถึงแม้ว่าจะมาอยู่ในร่างของผู้อื่น แต่ก็ไม่ได้ดูมีอะไรที่ต้องทำเลยสักนิด วัน ๆ ทำเพียงแค่ ตื่นนอน ทานข้าว อาบน้ำ นั่งเล่น เดินเล่นในจวนวนอยู่เพียงเท่านี้ แม้จะดูผิวเผินเหมือนสบาย แต่สำหรับเธอแล้วมันช่างจืดชืดไร้ชีวิตชีวาเสียมากกว่า
ไป๋ลี่เซียนหันไปมองสาวใช้ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ปกติแล้วท่านแม่ทัพหลงเยี่ยนผู้นั้นไปที่ไหนในเวลานี้งั้นหรือ”
สาวใช้เงียบไปครู่หนึ่ง เธอดูมีสีหน้างุนงงเล็กน้อยก่อนจะรีบตอบ
“ท่านแม่ทัพมักจะไปอยู่ที่สนามฝึกทหารทุกเช้า เพื่อดูแลการฝึกซ้อมและตรวจตราผลการฝึกฝนทหารเจ้าค่ะ ท่านมีหน้าที่สำคัญในการดูแลกองทัพไม่ค่อยมีเวลาว่างไปที่อื่น คุณหนูจำไม่ได้หรือเจ้าคะ”
ลี่เซียนชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้ แล้วพยักหน้ารับโดยไม่ตอบอะไร ใบหน้าของชายผู้นั้นฉายชัดในสมอง รูปร่าง ท่าทาง ก็เหมาะสมแล้วที่จะเป็นแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่
'การฝึกทหารในยุคสมัยจีนโบราณงั้นเหรอ นี่มันไม่ใช่สิ่งที่จะหาดูง่าย ๆ เลยนะ'
จู่ ๆ เธอก็ผุดความคิดที่อยากรู้อยากเห็นขึ้นมา รอยยิ้มที่แสดงออกว่ากำลังจะไปหาเรื่องสนุกนั้นเปื้อนบนใบหน้า
"คุณหนู.."
“ข้าอยากจะไปที่นั่น”
ลี่เซียนกล่าวสั้น ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่ง เตรียมตัวที่จะเดินออกจากห้องอย่างรีบร้อน ทำให้สาวใช้นั้นดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย
“คุณหนูจะไปที่สนามฝึกทหารหรือเจ้าคะ แต่ว่าท่านแม่ทัพ..”
“ข้าไปได้”
ลี่เซียนตอบด้วยความมั่นใจ ก็แค่สนามฝึกทหารจะสักเท่าไหร่กัน ตอนอยู่ในกองก็มีพร็อพมีฉากแบบนี้ไม่น้อย คงไม่ต่างกันมากนักหรอก เมื่อพูดจบเธอได้สะบัดผมยาวไปด้านหลังอย่างมั่นใจ พร้อมทั้งเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันหลังกลับ
หากอยากใช้ชีวิตที่นี่ก็ควรเรียนรู้ชีวิตของคนที่นี่ และหากไปที่สนามฝึกทหาร เธอก็อาจจะได้รู้จักหลงเยี่ยนมากยิ่งขึ้น ไป๋ลี่เซียนเดินออกไปได้เกือบสิบเก้า ก่อนจะนึกอะไรได้บางอย่าง เธอหันกลับมามองสาวใช้ที่ยังยืนอยู่ที่เดิมก่อนจะเอียงคอถามด้วยน้ำเสียงเบากว่าเดิมเล็กน้อย
“แล้วไอ้สนามฝึกทหารอะไรนี่.. มันไปทางไหนเหรอ”
ลี่เซียนถามเสียงเรียบ ยืนรอคำตอบจากสาวใช้
“สนามฝึกไปทางทิศเหนือเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพจะไปที่นั่นทุกวันอาจจะมีทหารยืนเวรอยู่เยอะ”
เธอพยายามจับสีหน้าและท่าทางของสาวใช้ผู้นี้ ก็แค่สนามฝึกไม่ใช่หรือเหตุใดนางต้องทำเหมือนมันเป็นสถานที่ที่น่ากลัวเช่นนั้นกัน
“ข้าก็แค่จะไปดูหน่อย ไม่เห็นจะมีอะไรน่ากลัวขนาดให้เจ้าตัวสั่นขนาดนั้นเลย”
"นั่นสนามฝึกเลยนะเจ้าคะคุณหนู อีกอย่าง.. คุณหนูเป็นสตรี เป็นถึงชายาของท่านแม่ทัพ เหตุใดวันนี้ถึงอยากไปที่แห่งนั้นกันเล่าเจ้าคะ"
"ข้าแค่เบื่อหน่ายอยากออกไปเดินเล่นเสียหน่อย เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ไม่ต้องห่วงข้า เดี๋ยวข้ากลับมา"
เมื่อพูดจบนางได้เดินไปข้างหน้าอีกหลายก้าว ก่อนจะหยุดเดินอีกครั้งแล้วหันมาถามสาวใช้อีกรอบ
“จริงสิ ว่าแต่ท่านแม่ทัพมักจะอยู่ที่สนามฝึกในช่วงเวลาไหนงั้นหรือ”
“ท่านแม่ทัพจะอยู่ที่นั่นตั้งแต่ยามเหม่าจนถึงยามเซินเจ้าค่ะ”
“ยามเหม่า [1] ยามเซิน [2] เอ.. นี่มันกี่โมงกันนะ ที่เรียนมาก็คืนอาจารย์ไปหมดแล้วด้วยดิ”
เธอยืนประมวลผลเล็กน้อยก่อนจะนึกขึ้นได้ ลี่เซียนหันไปยิ้มให้กับสาวใช้ก่อนจะเริ่มเดินไปทางทิศเหนือตามที่นางบอก ยิ่งเดินนานมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นมากเท่านั้น มีหลายอย่างที่อยากจะรู้เกี่ยวกับที่นี่ เกี่ยวกับตัวตนของไป๋ลี่เซียน เกี่ยวกับตัวตนของหลงเยี่ยน แต่ในตอนนี้สิ่งที่เธออยากรู้มากที่สุดคือ การฝึกทหารของจริงที่ควบคุมโดยแม่ทัพปีศาจอย่างเขานั้นจะเป็นเช่นไร
ใช้เวลาค่อนข้างนานพอสมควรที่หญิงสาวเดินไปจนถึงสนามฝึกทหาร เมื่อมาถึงจึงพบว่าทหารยามที่คอยดูแลสนามฝึกนั้นยืนอยู่เป็นแถว ขัดขวางไม่ให้ใครเข้ามาใกล้
"ขออภัยแม่นางท่านนี้ ที่แห่งนี้ไม่ใช่สวนดอกไม้ ผู้ไม่เกี่ยวข้องห้ามเข้าขอรับ"
“ข้าก็เข้าไม่ได้เหรอ”
เธอเอ่ยถามออกไปด้วยความงุนงง หรือว่าไป๋ลี่เซียนนางจะไม่เคยมาที่นี่เลยอย่างนั้นหรือ ทหารเหล่านี้ถึงไม่รู้จักนาง
"เกิดอะไรขึ้น"
แต่ยังไม่ทันที่ทหารจะได้เอ่ยตอบ ก็มีชายหนุ่มรูปงามเดินมาจากด้านในมาหยุดยืนมองทหารเหล่านั้น เขาหันมามองที่ลี่เซียนก่อนจะเบิกตากว้างแล้วทำความเคารพ
"พระชายา ข้าน้อยล่วงเกินแล้ว"
“ขออภัยพระชายา ข้าคิดว่า.. เอ่อ..”
“พวกท่านตามสบาย ข้าแค่อยากมาดูการฝึกทหารของแม่ทัพปี.. เอ่อ.. หมายถึงสามีข้าน่ะ ไม่ได้มีเจตนาอื่น ขอเข้าไปได้หรือไม่”
"เชิญตามข้าน้อยมาได้เลยขอรับ"
แม้ชายผู้นี้จะดูมีท่าทางกังวล แต่สุดท้ายก็ยอมพาเข้ามาด้านในอยู่ดี เมื่อลี่เซียนเดินเข้าไปในสนามฝึกทหาร รู้สึกได้เลยว่าสนามฝึกที่แท้จริงนั้นแตกต่างจากพร็อพที่เธอเคยเห็นมาก ท่ามกลางแดดจ้าและฝุ่นละอองที่ลอยคลุ้ง สนามฝึกกว้างขวางเต็มไปด้วยเหล่าทหารที่กำลังฝึกซ้อมอย่างดุเดือด ทหารหนุ่มที่อยู่ท่ามกลางเสียงแตรและคำสั่ง ต่างกำลังทำการฝึกฝนกันอย่างหนักราวกับว่าพวกเขาเตรียมพร้อมที่จะออกรบตลอดเวลา
เสียงอาวุธที่กระทบกันดังก้องไปทั่วสนาม ที่นี่แบ่งแยกได้อย่างชัดเจน มีทั้งการฝึกใช้ดาบ การฟันดาบ การตั้งท่าป้องกัน รวมถึงการฝึกยิงธนูที่ต้องแม่นยำ แต่ละคนมีรูปร่างที่แข็งแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อที่ผสมกับฝุ่นละออง ท่าทางที่มุ่งมั่นของพวกเขาสร้างความรู้สึกตื่นตาตื่นใจให้กับเธอได้เป็นอย่างดี
"พระชายาต้องการไปพบท่านแม่ทัพหรือไม่ขอรับ"
"ขอบคุณท่านมาก ท่านแม่ทัพอยู่ที่ไหนงั้นเหรอ"
"อยู่ที่ลานท้าดวลขอรับ"
"เข้าใจแล้ว.. แต่เดี๋ยวข้าไปเอง ท่านอย่าเพิ่งบอกกับแม่ทัพหลงเยี่ยนว่าข้ามาที่นี่ก็พอ"
"แต่ว่า.."
"ไปเถอะ"
"ขอรับ"
ไป๋ลี่เซียนยิ้มให้กับบุรุษผู้นั้น ก่อนจะเดินช้า ๆ มองเหล่าทหาร บางคนจับกลุ่มฝึกซ้อมการโจมตีร่วมกัน ใช้การฝึกเป็นทีมในการบุกและรับมือกับศัตรู ในขณะที่ทหารอีกกลุ่มหนึ่งฝึกการตั้งแถวเข้าหากันเป็นระเบียบเพื่อเตรียมพร้อมต่อการบุกอย่างรวดเร็ว
ท่ามกลางความวุ่นวายนี้ เธอยืนอยู่มุมหนึ่งและค่อย ๆ จับจ้องไปที่ทหารเหล่านั้นด้วยความตื่นตาตื่นใจ แม้จะเป็นแค่การฝึก แต่บรรยากาศที่ตึงเครียดของเหล่าทหารกลับดึงดูดสายตาได้เป็นอย่างดี
"แหม~ ถ้าถอดเสื้อโชว์ซิกแพ็กเสียหน่อยน่าจะดี สวมชุดเกราะเต็มยศมาซ้อมเช่นนี้มองไม่เห็นอะไรเลย เฮ้อ"
เธอยังคงมองเหล่าทหารที่ฝึกซ้อม พร้อมทั้งเดินไปตามทางที่ทหารคนเมื่อครู่บอกเอาไว้ ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ เสียงเอะอะโวยวายจากทิศทางนั้นก็ยิ่งดังขึ้น
และในเวลานั้นเองสายตาของเธอก็พบเจอกับเป้าหมาย แม่ทัพหลงเยี่ยนยืนอยู่ท่ามกลางทหารกลุ่มหนึ่ง ชายหนุ่มอยู่ในชุดเกราะหนักที่สง่างาม เผยให้เห็นความองอาจและน่ายำเกรงอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางของเขาแม้ดูราบเรียบไม่สะทกสะท้านกับการฝึกซ้อมอย่างดุเดือดที่เกิดขึ้นรอบตัว แต่ภาพนั้นกลับดึงดูดสายตาของไป๋ลี่เซียนให้หยุดมองอย่างไม่อาจต้านทานได้
ท่าทางของเขานั้นเมื่อลองมองในเวลานี้ เหมือนกับโลกทั้งใบหยุดหมุนเพื่อให้เธอได้จ้องเขาได้ชัดขึ้น แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้หลงใหลไปกับความแข็งแกร่งและหล่อเหลาของเขาเท่าไหร่นัก ชายคนที่พาเธอเข้ามาด้านในก็ได้ประกาศเสียงดังไปทั่วทั้งค่าย ซึ่งทำให้ทุกคนที่กำลังฝึกซ้อมกันนั้นหยุดและหันไปมองในทันที
“วันนี้ท่านแม่ทัพหลงเยี่ยนประกาศท้าดวล! ใครกล้าขึ้นมาและเอาชนะท่านแม่ทัพได้ จะได้รับรางวัลเป็นเหล้าฟรีไม่จำกัดสามเดือน!”
เชิงอรรถ
^ยามเหม่า คือช่วงเวลาตั้งแต่ 05.00 - 06.59น.
^ยามเซิน คือช่วงเวลาตั้งแต่ 15.00 - 16.59 น.
- ผู้เขียน
