“อยากเจอแม่ไหม”
คำถามเสียงราบเรียบของคนที่นั่งบนเตียง ทำเอามีนารีบเงยหน้าจากผลไม้ที่ปอกอยู่ในมือ หลายวันผ่านไปที่มาเฟียหนุ่มพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลหญิงสาวจึงรับหน้าที่เป็นพยาบาลส่วนตัวให้กับเขาโดยปริยาย
“แม่...เหรอ”
เสียงหวานเอ่ยพึมพำออกมาเบาๆ เธอห่างหายจากคำนี้มานานหลายปีตั้งแต่วันที่ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นมารดาทิ้งเธอไว้ในโรงพยาบาลอย่างไม่ใยดี
“มานั่งตรงนี้สิ”
เหนือฟ้าเรียกเมียตัวน้อยให้เดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะตวัดตัวเธอให้นั่งลงบนเตียงคนไข้ พร้อมใช้มือหนาสวมกอดร่างเล็กเอาไว้ในอ้อมกอด
“เฉินบอกว่า แม่ของเธออาศัยอยู่ที่อังกฤษกับครอบครัวใหม่ ถ้าเธออยากเจอฉันพาไปหาได้นะ”
“ฉันไม่อยากเจอ”
มีนาก้มหน้างุดเพื่อหลบซ่อนสายตาที่เย็นชาและเศร้าหมอง เธอไม่อยากเจอคนที่ใจร้ายกับตัวเองขนาดนั้น เขากล้าทิ้งเธอไว้คนเดียวอย่างไม่แยแส
“อืม งั้นก็ลืมเขาไปซะ ให้คิดว่าตอนนี้ในครอบครัวของเธอมีแค่ฉัน
