“ยายเชื่อเรื่องที่คุณรุตพูดไหมคะ” แจ๋มอยากรู้ความคิดของเจ้านาย ส่วนตัวเธอนั้นเลือกข้างไว้เรียบร้อยแล้ว
“แล้วเธอว่าไง” แจ๋มอึกอักในตอนแรก
“ปาไม่ใช่คนแบบนั้นค่ะ” แจ๋มเชื่อมั่นในตัวเจ้านายสาว
“ปาอาจจะนอกใจรุตอย่างที่เขาบอกก็ได้”
เบญจาน้ำเสียงเบาลง เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนหัวรุ่ง นางและแจ๋มลุกขึ้นมาเพื่อเตรียมจะเข้าครัว ตั้งใจทำของอร่อย ๆ ให้ปาลินได้กินก่อนกลับกรุงเทพฯ แต่แล้วก็แทบทรุดเมื่อ เห็นว่าชลธรอุ้มหลานสาวของตัวเองเข้าไปในห้องนอนของเธอก่อนจะกลับออกมา นางจะคิดเป็นอื่นไปไม่ได้เลยจริง ๆ
“แจ๋มไม่เชื่อหรอกค่ะ” เบญจามองเด็กในบ้านที่ตัวเองเลี้ยงมาเหมือนลูกเหมือนหลาน แจ๋มดวงตาแดงก่ำเหมือนคนกำลังจะร้องไห้
“เพราะปาก็มีนิสัยเหมือนยาย เรื่องที่ตัวเองทุกข์ไม่เคยปริปากเล่าให้ใครฟัง ปาจะเล่าแต่เรื่องดี ๆ มีความสุข แม้ตัวเองต้องร้องไห้ก็ตาม” เบญจาพยักหน้า แล้วคว้าหญิงสาวมากอดไว้
“ขอบใจมาก
