หลังจากฟังอำนาจเล่าจบ ทั้งหมดก็มองไปยังผู้สูงวัยทั้งสอง ที่ตอนนี้ยายของเธอก็ยังวางสีหน้าบึ้ง และไม่มีทีท่าจะยอมพูดจาดี ๆ กับชยุตเลย
ชยุตและชลธรกลับไปแล้วเมื่อตอนเย็น โดยเบญจาไม่ได้ออกมาส่ง เพราะไม่ได้ต้อนรับตั้งแต่แรก ปาลินพยักหน้าให้แจ๋ม เธอเป็นคนถือถาดอาหารมาให้คนเป็นยายด้วยตัวเอง หญิงสาวโอบกอดยายตัวเองไว้ ด้วยรู้ว่าท่านรู้สึกอย่างไร เรื่องมันอาจจะนานมาแล้ว แต่บางคนก็ยังจำไม่ลืม
“ทานข้าวนะคะยาย ปาให้พี่แจ๋มจัดสำรับมาให้สำหรับเราสองคน”
เธอเปิดฝาชุดถ้วยเบญจรงค์ออก มองอาหารที่ตั้งใจทำจากแม่ครัวมือหนึ่งของบ้านแล้วหิว คะยั้นคะยอให้คนเป็นยายทานด้วยกัน แม้จะกินไปได้แค่ไม่กี่คำ แต่มันก็ดีกว่าที่ท่านจะนั่งนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งอยู่อย่างนี้
“ขอบใจมากนะลูก” เบญจาวางแก้วน้ำลงในถาด ปาลินเลื่อนสำรับออกไปให้พ้นทาง แล้วขยับตัวเข้าหาคนเป็นยาย จับมือของท่านไว้
“ปาเข้าใจยายนะคะ” ผู้สูงวัยจ้องตาหลานสาวนิ
