หนึ่งชั่วโมงกับอีกสามสิบนาทีต่อมา... รถก็จอดสนิทที่หน้าโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ตามชื่อที่หญิงสาวได้พูดไว้ก่อนจะหลับไป ชลธรพิศมองใบหน้านวลเนียนของคนที่ยังไม่รู้สึกตัว
“เธอ... นี่เธอ... ปาลิน”
เรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีทีท่าว่าหญิงสาวจะลืมตาตื่น จนต้องสะกิดที่ต้นแขน ดวงตากลมโตที่คุ้นเคยค่อย ๆ กระพริบถี่ขึ้น และต้องตกใจเมื่อใบหน้าของเธอกับเขาห่างกันเพียงคืบเท่านั้น
“ถะ...ถึงแล้วเหรอคะ” หญิงสาวแก้เก้อด้วยการหันมองไปรอบ ๆ
“ถึงแล้ว”
คำตอบที่ได้ทำเอาคนตั้งใจจะนั่งเป็นเพื่อนหน้าเจื่อนไปถนัดตา น่าขายหน้าชะมัด... เธอหลับไปได้อย่างไรกัน หญิงสาวได้แต่ก่นด่าตัวเองในใจ
“คุณจะกลับเลยไหมคะ หรือจะหาโรงแรมแถวนี้พักก่อน” เพราะเป็นห่วงจึงถามไถ่ แต่เขาแปลเจตนาเธอผิดไป
“ถึงที่หมายก็ไล่เลยนะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะคุณชล คือ... คือปาเห็นว่าคุณไม่ได้พักเลย” เธอบอกอ้อมแอ้ม เพราะต้นเหตุของการไม่ยอมพักผ่อนกันเนื่องมาจากอ
