บทที่ 39
ไม่เจอ = ไม่เจ็บ
1 สัปดาห์ผ่านไป
ร่างสูงเดินลงบันไดจากชั้นสองอาคารเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์อย่างกับคนไร้วิญญาณส่งผลให้ลีโอที่เดินมาด้วยกันต้องส่ายหน้า ใจหนึ่งก็สงสารอีกใจก็สมน้ำหน้า สภาพมาร์ชเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากเข้าทุกวัน
“ให้กูขับรถไปส่งที่คอนโดมั้ย” ลีโอถามขณะเดินไปยังลานจอดรถพร้อมกัน
“ไม่ต้อง” มาร์ชมองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย สายตาคมที่เคยดุตอนนี้ดูว่างเปล่าไร้ความรู้สึก
“มึงไหวแน่นะ”
“ถามเหี้ยอะไรของมึง” มาร์ชตะคอกกลับ
“มึงฟังกูนะ เจ็บก็ยอมรับว่าเจ็บเถอะ มันไม่ได้น่าอายหรอกนะเว้ย ใครๆ ก็เคยอกหักเสียใจกันทั้งนั้นแหละ”
“ก็บอกแล้วไงว่ากู..สัสเอ๊ย!! มหาลัยตั้งกว้างทำไมต้องมาเจอกันด้วยวะ!!”
มาร์ชยังพูดไม่ทันจบแต่ก็ต้องสบถออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อชายหญิงคู่หนึ่งเดินคุยกะหนุงกะหนิงผ่านพวกเขาไป เขาสบตากับคนที่อยู่ในความคิดก่อนที่อีกฝ่ายจะรีบหลบแล้วเมินหน้าหนีทำเหมือนไม่เห็น
