บทที่ 20
เงียบหาย
“พี่มาร์ชกับพี่ปรางเป็นเพื่อนกันจริงๆ เหรอคะ”
มาร์ชกระแอมในลำคอเล็กน้อยก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเพื่อกลบเกลื่อนอาการลนลาน
“ถามทำไมเธอรู้อะไรมา”
“ปะ..เปล่าค่ะ มายด์ไม่ได้รู้อะไรมาก็แค่สงสัย” เมื่อรับรู้ว่ามาร์ชไม่พอใจมายด์ก็เสียงสั่น ไม่กล้าถามในสิ่งที่สงสัยอีกแม้จะอยากรู้มากแค่ไหนก็ตาม
“มีอะไรให้สงสัย”
“คือว่า..แต่ช่างเถอะมายด์ไม่อยากรู้แล้วค่ะ”
“ก็ดี..ถ้าอยากเป็นเด็กพี่นานๆ ก็อย่าถามอะไรให้มาก พี่ไม่ชอบ!”
“ค่ะ..มายด์ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่มาร์ชไม่โอเค ต่อไปมายด์จะไม่ทำอีก”
“อืม..”
เสียงตอบรับที่แสนเย็นชาทำให้มายด์หน้าเสีย จากที่คิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขากำลังดีขึ้น แต่ไม่ใช่เลย..มาร์ชจะทำดีและพูดดีด้วยเฉพาะเวลาที่เธอเชื่อฟังและทำตามคำสั่งเท่านั้น แต่เมื่อไหร่ที่เธอทำนอกเหนือคำสั่งเขาก็จะเย็นชาและแสดงความไม่พอใจทัน
“กับปรางถ้าไม่จำเป็นเธอก็ไม่ต้องคุย
