“สวัสดีครับป้าโฉม”
เสียงคุ้นเคยเอ่ยทัก สืบศักดิ์ยกมือไหว้ก่อนจะหอบหิ้วของฝากมาให้
โฉมฉายเห็นของฝากก็หน้าบานเพราะชอบของกำนัลเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
“ลมอะไรหอบมาล่ะพ่อศักดิ์”
“ลมคิดถึงครับ”
เขาตอบก่อนจะเหลือบมองสาวน้อยอีกด้าน
“แหม... ปากหวาน”
“ขอมาฝากท้องด้วยคนได้ไหมครับ”
เขาไม่รอช้า อยากนั่งกินข้าวกับเมียจ๋าตรงหน้าเหลือเกิน นั่งกินข้าวคนเดียวมันเหงา ได้เห็นหน้าเธอแล้วเจริญอาหาร กินคนเดียวแล้วกลืนข้าวไม่ลง
“ตามสบายเลยจ้ะ ฉันให้แม่จิตรทำข้าวต้มปลา”
โฉมฉายหันไปสั่งให้จิตราให้ตักข้าวต้มให้แขกคนสำคัญที่นางนึกนิยมชมชอบความมีน้ำใจของอีกฝ่ายนัก ไหว้วานอะไรก็ได้ดั่งใจ เวลามาก็มีข้าวของติดไม้ติดมือมาฝากสม่ำเสมอ
รติกาญจน์นั่งอมยิ้มส่งสายตาให้คนที่มองเธอไม่วางตาเช่นกัน
“ฮะ แฮม... หนุ่มๆ สาวๆ จ้ะ ฟังป้าอยู่หรือเปล่า”
เสียงของโฉมฉายทำให้สองหนุ่มสาวสะดุ้ง หันไปมองคนที่อยู่หัวโต๊ะ
“ค่ะคุณป้า”
