“ฮัลโหล...” เธอโทรศัพท์ไปหาแฟนหนุ่ม รอสายอยู่ครู่หนึ่งเขาก็รับสาย
“ถึงไหนแล้ว”
“อยู่ที่ตลาดหน้าอำเภอ”
“งั้นไปรอที่หน้าเซเว่นนะ เดี๋ยวไปรับ”
“จ๊ะ แล้วเจอกัน”
ไม่นานนัก แฟนหนุ่มของเธอก็ขี่มอเตอร์ไซค์มารับตามจุดที่นัดพบ เขาพาเธอขี่มอเตอร์ไซค์ออกนอกเมืองไปประมาณสามกิโลเมตรก็ถึงปากทางเข้าฟาร์ม
“นี่ห้องพักเค้าเอง”
เขาเปิดประตูห้องพักซึ่งเป็นห้องแถวที่อยู่ริมสุดให้เธอเข้าไปด้านในอย่างยินดี
“คิดถึงจังเลย”
อนุชิตตรงเข้าสวมกอดหญิงสาวจากด้านหลัง พร้อมบดแก้มก้นเธอด้วยท่อนเอ็นขนาดเขื่องของเขาซึ่งกำลังดีดดิ้นอยู่ในกางเกงยีนที่เขาสวมใส่
“เค้าก็คิดถึงตัวเองนะ”
เธอบอกเสียงหวาน แต่แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด หากเขารู้ว่าเธอเพิ่งผ่านประสบการณ์เลวร้ายอะไรมา เขาจะรับมันได้มั้ย และเขาจะทิ้งเธอรึเปล่า
“งั้นเรามาทำให้หายคิดถึงกันดีกว่า”
“อือ...แต่...เค้ามีเหตุฉุกเฉินน่ะสิ”
เธอจำต้องโกหก เพรา
