จ่าอาชาแอบไม่เห็นด้วย แต่ก็ยอมตามใจ ไหนๆลูกชายที่เป็นความหวังของครอบครัว ยอมละความตั้งใจเดิมที่จะบวช นำพาหญิงสาวแสนสวยมาเป็นสะใภ้ของเขาแล้ว เขายังจะต้องการอะไรอีกล่ะ
“งั้นก็แล้วแต่พวกเอ็ง พ่อสนับสนุนทุกอย่าง” จ่าอาชาหันมองฉันด้วยสายตาอบอุ่น “ถ้าครูบุษมีอะไรขาดเหลือ หรืออยากขอความช่วยเหลือ บอกพ่อได้ทุกเมื่อนะ พ่อจะจัดการให้ทุกอย่าง”
แววตาของพ่อผัวช่างอบอุ่นละมุนใจ จนทำให้ใจฉันสั่นไหวเลยทีเดียว “ขอบคุณค่ะคุณพ่อ ..งั้นหนูขอเลยได้มั้ยคะ”
คำพูดของฉันทำยัยระวีวรรณตาลุก จ้องฉันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ฉันไม่สนหรอก
“อะไรล่ะ ว่ามาได้เลย”
“เรียกหนูว่าลูกได้มั้ยคะ อย่าเรียกครูบุษเลยค่ะ”
จ่าอาชายิ้มนิดๆอย่างพึงพอใจ “ได้สิ ..ลูกบุษ งั้นหนูก็อย่าเรียกพ่อว่า คุณพ่อ เรียก ‘พ่อ’ เหมือนเจ้านนท์มันเรียกเหอะนะ”
“ค่ะพ่อ ..พ่อใจดีจังค่ะ ไม่เห็นเหมือนที่เขาลือกันเลย”
จ่าอาชาขมวดคิ้ว ยิ้มกรุ้มกริ้ม
