"เก่งมากนักก็ต้องทำ อย่าเก่งแต่ปาก" หลังจากพูดประโยคนั้นออกมาแขนแข็งแรงก็กระชับแน่นขึ้นจนเรื้อตัวของฉันแนบขิดกับร่างกำยำอย่างไม่มีช่องว่าง ใบหน้าของเราอยู่ห่างกันไปถึงคืบจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่ลอกออกมาจากปลายจมูกของอีกฝ่าย
หัวใจที่เคยสงบนิ่งเริ่มเต้นแรงขึ้นมาทันที ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อถูกดวงตาคมกริบจ้องมองและสื่อความหมายที่ไม่อยากจะคาดเดา
"มะ...ไม่ทำ ชาแค่ล้อเล่น" ฉันเบือนหน้าหนีเพื่อหลบสายตาคู่นั้นเพราะตอนนี้หน้าอกข้างซ้ายมันขยับแรงจนอีกฝ่ายคงสัมผัสได้ "ปล่อยชาเลยนะ ง่วงแล้ว"
"หึ" นอกจากจะไม่ปล่อย ร่างบอบบางของฉันยังถูกพลิกให้นอนราบลงกับเตียงแล้วเฮียเต้ก็เป็นฝ่ายขึ้นมานั่งคร่อมบนหน้าขา พร้อมกับกรอบหน้าคมที่มีรอยยิ้มผุดขึ้นมา "เธอกลัวอะไรขนาดนั้น ในเมื่อเป็นเมียฉัน และมันไม่ใช้ครั้งแรก"
ตอนนี้หัวใจของฉันมันเต้นเร็วราวกับเพิ่งวิ่งรอบสนามมาหมาดๆ เพราะอะไรบางอย่างกำลังจะบอกฉันว่าคืนนี้มัน
