หลายวันต่อมา
ฉันลาป่วยอยู่หลายวันตามที่แพทย์เขียนให้ เพราะการทำกิจกรรมต่างในชีวิตประจำวันมันยากเย็นเหลือเกินจึงต้องเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง นั่งๆนอนๆไปทั้งวัน
แต่ก็ยังดีที่เฮียไม่ได้ทิ้งให้ทำอะไรคนเดียว ช่วยทุกอย่างแม้กระทั่งตอนอาบน้ำ แล้ววันนี้เฮียก็เพิ่งพาฉันไปหาหมอมาเพื่อถอดเฝือกและเปลี่ยนเป็นการใส่เฝือกอ่อนไว้แทน เท้าก็เริ่มกลับมาเดินตามปกติได้แล้วเพียงแต่ต้องระมัดระวังไปอีกหลายเดือน
"สั่งอะไรมาทานดี" เฮียเต้เลื่อนดูเมนูอาหารในแอพพลิเคชันหนึ่งเหมือนทุกๆวัน เพราะตั้งแต่ฉันเจ็บตัวแบบนี้ก็ไม่ได้ทำกับข้าวเองบ้างเลยแถมยังไม่ได้ออกไปข้างนอกด้วย
"ให้ชาทำมั้ย ไหวนะ"
"ไม่ต้อง" แววตาดุดันส่งมาทางฉันอีกครั้งแล้วก็เลื่อนดูเมนูอาหารต่อ
"ห่วงเมียขนาดนั้นเลยเหรอ"
"แล้วจะให้ไปห่วงคนอื่น?" เฮียเลิกคิ้วถามแล้วทำหน้าดุกลับมาอีกครั้ง "กินอะไรดี เริ่มจะสั่งแล้ว"
"ชาอยากกินข้าวหน้าไก่ย่างเกาหลี"
"อืม
