เราใช้เวลาเดินทางมาโรงพยาบาลเพียงสิบกว่านาทีเท่านั้นเพราะโรงพยาบาลอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยและคอนโดที่พักอาศัยอยู่
เฮียเดินจับมือฉันมาตลอดทาง ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันควรรู้สึกยังไงดีแต่คงต้องคิดซะว่าเพลงเป็นเพื่อนในสาขาคนหนึ่งมันคงจะไม่ทำให้ฉันคิดฟุ้งซ่านนัก
"..."
ขณะที่กำลังเดินไปตามทางเพื่อไปยังห้องที่เพลงพักอยู่นั้นสายตาของฉันก็แอบเห็นใครบางคนที่กำลังรีบร้อนเดินไปอีกทาง ฉันจำเธอคนนั้นได้แม่นและไม่ผิดแน่
ยัยนั่นเป็นเพื่อนสาวคนสนิทของยัยเพลง!
"เมื่อกี้เฮียโทรหาใครให้มาอยู่กับเพลงเหรอ" ฉันถามเฮียขณะที่สายตามองแผ่นหลังของผู้หญิงคนดังกล่าวกำลังหายลับไปตรงบันไดหนีไฟ
"เพื่อนเพลงชื่ออะไรจำไม่ได้ เป็นเบอร์ที่โทรหาตอนกลางวัน" เฮียบอกแล้วกระชับมือจับแน่นขึ้น "มีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่า พอดีชาเพิ่งเห็นเธอเดินไปทางนั้น"
"..." เฮียเต้ขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันแล้วมองไปทาบที่ฉันชี้แต่ตอนนี้มันไม่มีใครอยู่แล้
