หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
รักษากำลังวิ่งเล่นอยู่ในสนามกับโนอา ขณะที่นิษฐานั่งอยู่บนชานเรือนกับคุณรังสิมา ทั้งสองมองลงไปยังสองหนุ่มที่เล่นด้วยกันเกือบตลอดเวลา ตัวติดกันเสียจนนิษฐาแทบจะไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับลูกชาย
"รักษาเขาพยายามที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้โนอาเห็นเขาเป็นพ่อที่แท้จริง จะว่าไปแล้วก็มีต่ออีกสักคนสองคนเลยสิลูก ไหนๆ ตอนนี้โนอาก็สี่ขวบแล้ว" นางอยากให้มีเสียงเด็กน้อยหลายๆ คนวิ่งเล่นอยู่ในบ้าน
"หนูก็คิดไว้แล้วค่ะคุณแม่ ตอนนี้ก็ปล่อยแล้วล่ะค่ะ" เพราะเธอพูดคุยกับรักษาไว้แล้วว่าจะมีน้องให้กับลูกชาย
"แม่ดีใจที่สุดเลยนะหนูเจีย เพราะถ้าจะให้แม่รออุ้มลูกของตะวันแม่คงได้ตายไปซะก่อน" นางพูดพลันมองไปยังบุตรชายคนโตที่นั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียว
"พูดอะไรแบบนั้นล่ะคะคุณแม่ ใครจะไปรู้ล่ะคะ วันหนึ่งพี่ตะวันเขาอาจจะพาลูกสะใภ้มาไหว้คุณแม่เร็วๆ นี้ก็ได้นะคะ"
เพราะตั้งแต่ที่รักษ์ตะวันกลับมาจากกรุงเทพฯ เขาก็ดูเ
