"แม่ขอเข้าไปคุยกับหนูเจียหน่อย" นางกำลังจะเดินมาเปิดประตูห้องนอนของนิษฐา ทว่ารักษากลับยืนขวางไว้เสียก่อน
"เจียหลับอยู่ครับ เมื่อคืนผมเข้ามานอนในนี้ แต่เราไม่ได้นอนด้วยกันนะครับ เจียนอนบนโซฟา ผมย่องเดินออกมาเพราะกลัวว่าเขาจะตื่น คุณแม่อย่าเพิ่งเข้าไปกวนเขาเลยนะครับ"
รักษาจำใจต้องโกหกมารดา เพราะหากนางรู้เรื่องที่เกิดขึ้นมีหวังตนคงถูกสั่งสอนชุดใหญ่ และไม่อยากให้นางมองนิษฐาในทางที่ไม่ดีอีกด้วย
"แน่ใจ?" คุณรังสิมาหรี่ตามองบุตรชายด้วยแววตาจับผิด
"จริง...จริงครับ" รักษาตอบอ้ำอึ้ง
"ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องมานอนในห้องหนูเจียอีก จะทำอะไรก็ให้ตบให้แต่งกันเสียก่อน ถึงหนูเจียเขาจะมาอยู่ในบ้านเราก็ใช่ว่าลูกจะทำอะไรก็ได้" นางถือโอกาสนี้สั่งสอน
"ครับคุณแม่ งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ" รักษาไม่อยากคุยกับมารดามากกว่านี้ เขาจึงขอตัวเดินกลับไปห้องนอนของตน คุณรังสิมามองตามหลังบุตรชายด้วยรอยยิ้ม
