"แต่ฉันไม่รับใช้หนี้เป็นเงิน ฉันรับใช้หนี้เป็นทะเบียนสมรสใบเดียวเท่านั้น" คุณรังสิมาพูดขึ้นน้ำเสียงจริงจัง
นางรู้ดีว่านิษฐาและรักษารู้สึกอย่างไรต่อกัน แต่บุตรชายของนางกลับไม่ได้เรื่อง เพียงแค่ทำผู้หญิงให้ผู้หญิงคนหนึ่งยอมแต่งงานด้วยก็ยังทำไม่ได้ นางจึงต้องเป็นคนจัดการทุกอย่างเองเช่นนี้
"แต่แม่นายคะ"
"เชื่อหัวใจตัวเองสิหนูเจีย รักษามาเอานี่ไป" นางหันไปหาบุตรชาย และยื่นกล่องกำมะหยี่สี่เหลี่ยมให้กับเขา
"อะไรครับคุณแม่"
"แหวนที่คุณพ่อของลูกใช้สวมให้แม่ในวันแต่งงาน ลูกเอาไว้สวมให้น้องนะ อีกอย่างวันนี้แม่จะไม่อยู่บ้าน ว่าจะไปดูฤกษ์หมั้นฤกษ์แต่ง" นางบอกแล้วจึงหันมามองใบหน้าสวยของนิษฐา
"ฉันหวังว่าหนูจะยอมรับความหวังดีนี้ของฉันนะหนูเจีย" คุณรังสิมาพูดเท่านั้นแล้วจึงเดินออกไป
ขณะที่รักษากำลังเปิดดูแหวนเพชรน้ำงามในกล่องที่มารดามอบให้ จากนั้นเขาจึงแหงนหน้าขึ้นมองนิษฐา จึงเห็นว่าเธอไม่ได้อยู่ใน
