“โอ๊ย!” เถื่อนนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง หอบหายใจจนตัวโยน พอพริมาทำท่าจะขยับเข้าไปหา เถื่อนก็ตวาดกลับมา
“แพศยา ไสหัวออกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้” สรรพนามที่เปลี่ยนไป ทำให้พริมางุนงง
“เฮียโกรธอะไรพรีมคะ ทำไมถึงได้ใช้คำพูดรุนแรงกับพรีมแบบนี้” เธอจะไม่ไปจนกว่าจะรู้ความจริง
“สารเลว บอกว่าจะมีฉันคนเดียว เธอไปนอนกับมันมาแล้วน่ะสิ เมียมันถึงได้ตามไปยิงหัวเธอจนถึงบริษัท” ประโยคของเขาทำให้เธอกะพริบตาปริบ ๆ เริ่มจะเข้าใจแล้วว่าเขาโกรธอะไร เขาโมโหหึงใช่ไหม
เธอไม่อยากเข้าข้างตัวเอง แต่เขาต้องมีความรู้สึกดี ๆ กับเธอบ้างแหละ อยู่ด้วยกันมานานหลายปีแล้ว ขนาดเธอยังรักเขาถึงขนาดนี้เลย แล้วเขาล่ะ เข้ามาขวางทางปืนเอาไว้แบบไม่กลัวตาย ไม่รักเธอสักนิดเลยหรือไง
“พรีมไม่ได้มีอะไรกับคุณธามนะคะ”
“อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ”
“คุณธามเขาอยากเลิกกับสองคนนั่น เพราะสองคนนั่นก่อเรื่องวุ่นวายให้เ
