“นี่คงเป็นการแสดง คงอยากรักษาภาพพจน์ของตัวเองเอาไว้ เอาเถอะค่ะฉันเข้าใจว่าคุณคงไม่อยากเสียหน้าที่ต้องลงไปเกลือกลั๊วกับของต่ำ ๆ แบบนี้ มีผู้ชายหลายคนเคยเลี้ยงดูหรือผูกปิ่นโตผู้หญิงสาว ๆ หน้าตาพอไปวัดไปวาได้อย่างนังพริมา คงไม่ใช่คนคุณคนเดียวกระมังคะ ถึงใครจะรู้ว่าคุณเคยเอาอีนี่ แต่คุณก็ไม่ต้องอายหรอกค่ะ เรื่องธรรมดาจะตายไป เป็นผัวเมียกันยังไง แหวนแต่งงานก็ไม่มี” ท้ายประโยคภัสสรเหยียดปากกอดอกเชิด ๆ อย่างสะใจที่ได้ตอกกลับหญิงชายทั้งคู่
“ผมไม่จำเป็นต้องรักษาภาพพจน์ใด ๆ ทั้งสิ้น และที่พริมายังไม่ได้สวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างที่คุณพยายามจะจับผิดก็เพราะว่าผมยังไม่ได้ขอเธอแต่งงาน ผมกับเธอแค่คบกันและตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่าผมรักเธอ และเธอจะเป็นภรรยาที่ดีของผม คุณพูดมาก็ดี งั้นผมจะได้ขอผู้หญิงที่ผมรักแต่งงานเลย” เถื่อนหยิบกล่องแหวนเพชรน้ำงามออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตัวเ
