พี่ทีถอนหายใจใส่ฉันอีกแล้ว...
"เมย์ จะใครก็ได้ แต่ไม่ใช่มันได้ไหม..." อะไรของพี่ที ฉันเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ
"พี่ที เรียกเพื่อนเมย์ดี ๆ ค่ะ!" เขาจับมือฉันขึ้นมาแนบอก
"ทำไมเมย์ไม่ฟังพี่เหมือนแต่ก่อน... พี่เป็นห่วงเมย์นะ" ฉันถอนหายใจ และดึงมือกลับ
"ฟังพี่ทีเหมือนแต่ก่อน เมย์ก็โง่น่ะสิคะ" เขาก้มหน้านิ่ง ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในเสื้อเชิ้ตตัวเอง
อะไร!
มือหนาหยิบสร้อยคอเส้นนึงออกมา... ในสร้อยเส้นนั้น... มีแหวนเพชรวงนึง ห้อยอยู่...
แหวนที่เขาขอฉันแต่งงานนี่น่า...
"พี่เป็นของเมย์... พี่เป็นของเมย์คนเดียว" เขากำแหวนวงนั้นแน่น ก่อนจะหันมามองฉัน...
สายตาคม ๆ คู่นั้น... ตอนนี้มันดูอ่อนแอเหลือเกิน
หัวใจฉันเต้น ตึก ตึก... ได้แต่จ้องมองดวงตาคู่นั้น... มันอึดอัด มันหน่วงในใจ หน่วงจนฉันพูดอะไรไม่ออก...
ฉันกำลังอ่อนแออีกแล้ว...
"พะ... พี่ทีคงพูดแบบนี้กับผู้หญิงทุกคน ใช่ไหมคะ" ฉันแสร้งยิ้มกลบเกลื่อน
"
