เสียงแปลก ๆ ที่ดังมาจากข้างหลัง ทำให้แย้วิ่งปรู๊ดหนีเข้าป่าไปทันที แสนกล้าพ่นลมหายใจออกมายืดยาว หลับตาลง และส่ายหน้าอย่างแสนเสียดาย ร่างสูงลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปมองยายหนู ตาหวานยิ้มแหย เด็กน้อยลุกขึ้นนั่ง แล้วเอามือป้อม ๆ ปัดตูดเบา ๆ
“ป๊ะป๋าขา หนูไม่ได้ตั้งใจ อยู่ดี ๆ มันก็ปุ๋งออกมาเอง”
เห็นหน้าเศร้า ๆ แววตาสำนึกผิดของลูกแล้วก็โกรธไม่ลง แสนกล้าลุกขึ้นยืนและยื่นมือไปให้ลูกสาวจับ
“กลับบ้านกันเถอะครับ”
ตาหวานจับมือป๊ะป๋าแล้วลุกขึ้นยืนตาม ยายหนูเงยหน้ามองป๊ะป๋าแล้วถาม
“เราไม่จับแย้ไปให้หม่ามี้กินแล้วเหรอคะ”
“เดี๋ยวป๊ะป๋าจะบอกหม่ามี้เองว่าวันนี้ให้กินอย่างอื่นไปก่อน วันหลังค่อยกินแย้”
เขาคิดว่าวันนี้เขาคงไม่ประสบความสำเร็จในการจับแย้ไปทำให้เมียกินหรอก คราวหน้าค่อยว่ากันใหม่แล้วกัน
“ถ้าป๊ะป๋าจะมาจับแย้อีก ให้หนูมาด้วยนะคะ”
แสนกล้ายิ้มเอ็นดูลูกสาว
“ครับ”
แสนกล้าจูงมือลูกสาวเดินมาถึงบ้าน
