แสนกล้ายืนนิ่ง หัวใจเต้นโครมคราม ตั้งแต่ได้ยินเสียงเล็ก ๆ ของยายหนูแล้ว ตอนที่ตาหวานมายืนอยู่ใกล้เขาแค่เอื้อม ระหว่างเขากับยายหนูมีเพียงประตูรั้วไม้ระแนงที่สูงแค่อกของเขากางกั้น เขายืนนิ่งราวกับรูปปั้น จ้องมองดวงหน้ายายหนูโดยไม่อาจละสายตาไปไหนได้ แล้วพอเธอวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน เขาก็มองตามเธอจนลับสายตา
อยากมองเธอให้เต็มตากว่านี้ ไม่อยากให้เธอหายไปจากสายตาเลย ความรู้สึกบางอย่างมันกระแทกเข้ามาในหัวใจแกร่งอย่างจัง เรื่องนี้กมลฉัตรจะต้องมีคำอธิบายดี ๆ ให้เขาฟัง ไม่อย่างนั้นได้เห็นดีกันแน่!
“อีหล่าตาหวานเป็นลูกสาวของอีนางฉัตร ป๊ะป๋าเขาตายแล้ว อีหล่าก็เลยมีแต่หม่ามี้ จะว่าไปก็แปลก ๆ เนอะ ทำไมไม่สอนให้ลูกเรียกอีพ่ออีแม่เหมือนคนอื่นเขา ทำอย่างกับว่าลูกมีเชื้อเ**กเชื้อจีน”
แสนกล้าหันไปมองคนขี้นินทา เขาปั้นหน้าเคร่งขรึมก่อนจะพูด
“จะเรียกว่าอะไรก็ไม่สำคัญไม่ใช่เหรอครับ ขอแค่คนเป็นพ่อแม่เลี้ยงลูกไ
