-ของขวัญ-
ฉันผลักประตูห้องให้ปิดลงก่อนจะก้าวขาเร็วๆ ไปที่ห้องนอน พยายามเลี่ยงการสบสายตาจากคนที่ฉันตั้งใจชวนเขามาที่นี่ แต่ช้าไปกว่ามือหนา ที่ดึงแขนของฉันเอาไว้ก่อนจะกระชากเข้าหาตัวแล้วโอบกอดตัวฉันเอาไว้ทันที
"ฮึก!" ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ลมถึงทำแบบนี้ แต่สิ่งที่ฉันสัมผัสได้คือคนตัวโตกอดฉันแน่นมาก
มันไม่ใช่การฉวยโอกาสของคนเห็นแก่ตัว แต่ฉันกลับมีความรู้สึกว่าพี่ลมรับรู้ว่าอะไรเป็นอะไร และสิ่งที่เขาทำอยู่ในตอนนี้ มันคือการปลอบใจซะมากกว่าการทำคะแนน
"ร้องออกมาเถอะ ร้องออกมาให้พอ"
"ฮึก! หนูขอเข้าไปในห้องได้ไหม พี่กลับไปก่อนได้ไหมคะ"
"พี่เข้าใจนะถ้าขวัญจะรักเขามากกว่า แต่มันจะเป็นไปได้ไหม ที่ในตอนนี้ขอให้พี่ได้เป็นคนทำให้ขวัญรู้สึกดีขึ้น ถึงจะไม่ใช่ในฐานะคนรักก็ตาม" ฉันเงยหน้าขึ้นมองสบตากับคนที่โอบกอดฉันอยู่ ฉันไม่เข้าใจความหมาย แต่พี่ลมใช้มือลูบศีรษะของฉันอย่างอ่อนโยน
พยายามปลอบโยนไม่ให้ฉ
