บทที่ 86 เมืองกัง
หลังจากที่ผลึกนั้นสิ้นฤทธิ์แล้วนั้น กุนไท่ก็ยกเลิกค่ายกลแล้วไปดูแก่นปีศาจกลืนกินชีวิตที่ตกอยู่ที่พื้น ก่อนจะเก็บไปมันไปและคิดเอาไว้ว่าจะตรวจสอบมันทีหลัง เขาหันไปหาพ่อลูกคู่นั้นพลางกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม “พวกท่านเป็นเช่นไรบ้าง?”
“ขอบคุณคุณชายมาก พวกเราไม่ได้เป็นอะไร!” ชายชราน้ำตาคลอพลางคุกเข่าลง แต่ก็ถูกกุนไท่หยุดเอาไว้ก่อน
“พวกท่านไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ข้าเพียงแค่ผ่านทางมาเท่านั้น เวลาท่านเดินทางต้องระวังตัวเอาไว้ให้มาก!” กุนไท่กล่าวก่อนจะหันตัวเพื่อเตรียมตัวจะจากไป
“คะ...คุณชาย ท่านมีนามว่าอะไร!?” สตรีวัยเยาว์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักที่ยังไม่หายหวาดกลัว
“ข้าชื่อ กุนไท่!” กุนไท่ตอบกลับก็จะหายไปจากตรงนั้นราวกับภูติพราย
นางจดจำชื่อของอีกฝ่ายไปจนวันตาย อีกฝ่ายคือผู้มีพระคุณนาง หากพบเจอกันคราวหน้า นางจะตอบแทนบุญ แต่ก็เป็นได้แค่เรื่องเพ้อฝันเท่านั้น!
