นาทีที่กลุ่มของโค้กเดินเข้าไปในร้าน ผู้คนรอบข้างต่างจ้องมอง โดยเฉพาะกลุ่มชายหนุ่มวิศวะอย่างโดม
โค้กพูด "happy birthday"
"อะไร" โดมถาม
"กูก็แค่อยากมาอวยพรวันเกิดไง"
"อย่ามาหาเรื่องกันดีกว่า"
"ใครกันแน่ที่อยากมีเรื่อง! มึงไม่ใช่เหรอที่มายุ่งกับผู้หญิงของกูก่อน"
"ถ้าหมายถึงโมบาย..น้องบอกไม่มีแฟน ซึ่งก็แปลว่าไม่มีเจ้าของ"
หมับ!
โค้กคว้าขอเสื้อของโดมกระชาก เพื่อนในโต๊ะลุกขึ้นพรวดพราดท่าทางพร้อมมีเรื่อง โดมจ้องมองตาเขม็งไม่ได้เกรงกลัวแต่อย่างใด
"กูเอากับโมบายนับครั้งไม่ถ้วน มึงยังพูดว่าเด็กนั่นไม่มีเจ้าของอีกเหรอฮะ!" โค้กพูดกัดฟัน
"ไอ้ทุเรศ! พูดแบบนี้โมบายเสียหายนะ"
"กูแค่อยากให้มึงรู้เอาไว้ว่าอย่ามายุ่งกับคนของกูอีก ครั้งนี้กูไม่ได้มาพูดปากเปล่าด้วย"
ตุบ!
เคว้ง!
'กริ๊ดดดดดด~'
เสียงกรีดร้องของคนรอบข้างตื่นตกใจรีบวิ่งหนีชุลมุน เมื่อกลุ่มของสองหนุ่มเริ่มทะเลาะวิวาทชกต่อยระหว่างบริหา
