ด้านนอกร้าน
"หนูรอนานไหม" โค้กเดินเข้ามา "หนาวหรือเปล่า"
"ไม่หนาวค่ะ หนูมีเสื้อกันหนาวมาด้วย"
"หิวหรือเปล่า แวะซื้อข้าวไปกินกันไหม"
"หนูไม่หิวค่ะ อยากกลับมากกว่า"
"งอนพี่เหรอ หรือโกรธอะไร"
"ก็พี่เอาแต่ใจ"
"พี่หวง! ไม่ชอบหน้าไอ้นั่นด้วย"
คนที่หมายถึงก็คงเป็นโดมหนุ่มวิศวะหน้าตาดี โมบายไม่อยากต่อล้อโต้เถียง เดินนำไปยังลานจอดรถโดยที่มีโค้กเดินตาม
ทั้งคู่ขับรถแล่นไปจนถึง อพาร์ทเมนท์ ศรีแสวงเหาะ ในเวลา เที่ยงคืนครึ่ง
ตึก ตึก ตึก
ขณะที่เดินเข้ากำลังจะเลี้ยวด้านซ้าย แต่โค้กกระชากข้อแขนเรียวให้มาทางด้านขวาซึ่งเป็นบันไดหนีไฟที่อยู่ติดริมหน้าต่าง ด้วยแรงกระชากทำให้ตัวเล็กไม่อาจขัดขืนอีกทั้งเขาตัวสูงใหญ่
แกร๊ก
ประตูบันไดหนีไฟเปิดออก
"ทำไมเราไม่ขึ้นลิฟต์คะ" โมบายถาม "อย่าบอกนะว่าพี่จะเดินบันไดขึ้นไปชั้นเก้า ปวดขาแน่"
"ค่อยๆ เดินขึ้นไป เราจะได้มีเวลาคุยกัน"
"ก็กลับไปคุยที่ห้องก็ได้นี่คะ"
