หลายวันผ่านไป
โมบายยังหาคนมาเช่าห้องไม่ได้ แต่คิดว่าถ้าเปิดเทอมอาจจะมีนักศึกษาหลายคนหาที่เช่าใหม่ จึงยังคงตั้งความหวังเอาไว้ ส่วนโค้ก ยังคอยตามง้อนำขนมกับข้าวมาห้อยที่ห้องทุกวัน
แกร๊ก
"หนูหายโกรธพี่แล้วใช่ไหม" เมื่อเปิดประตูออกมาก็เจอโค้กพอดี เขาถามพร้อมยิ้มสดใส "เพราะว่าหนูเอาข้าวกับขนมที่พี่ให้ไปกินทุกวัน"
"อย่าคิดไปเองค่ะ"
"ถ้าไม่หายงอนคงไม่ยอมรับของที่พี่ซื้อให้"
"ฟังให้ชัดๆ นะคะ"
"ครับ..ว่าไง"
"ของฟรีใครก็อยากได้ ประหยัดค่าขนมกับค่ากับข้าวไปหลายมื้อเลย ฉะนั้น..พี่ให้แล้วยังไงหนูก็มีสิทธิ์จะรับไว้ ไม่จำเป็นต้องหายโกรธก็ได้ค่ะ"
โต้มมมม!
ประตูอัดลมกระแทกหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง เรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกที่เขาใช้ความอดทนอย่างมากในการง้อผู้หญิง ซึ่งปกติถ้าครั้งแรกไม่สำเร็จก็จะไม่สนใจ เปลี่ยนเหยื่อรายใหม่ไปเรื่อยๆ
เวลาห้าโมงเย็น
ตึก ตึก ตึก
"พี่โดม!!" โมบายเดินมาผมซื้อของใช้ส่วนตัว เ
