ไม่นานผู้ที่ถูกกล่าวถึงก็เดินตามเข้ามาโดยหอบข้าวของพะรุงพะรัง โค้กมองเจฟ ก่อนส่งคำถาม "มึงเข้าผิดห้องหรือเปล่า ไปยุ่งอะไรกับห้องของโมบาย"
"มึงจะดุกูทำไม ก็แค่ซื้อก๋วยเตี๋ยวมาฝากน้อง"
"กูนึกว่ามึงจะซื้อแจกคนทั้งหมู่บ้าน!"
"เอ่อ ไม่ต้องยุ่งเลย พาผู้หญิงของมึงเข้าห้องไปเถอะ"
"พูดห่าอะไรของมึงเนี่ย มึงเป็นคนพาสายไหมมาเอง โดยที่ไม่ถามกูสักคำว่ากูอยากให้มาไหม"
"ก็มึงขั้วอยู่กับสายไหม กูแค่ผ่านคณะนั้นแล้วรับติดรถกลับมาให้มึงด้วย ไม่ดีหรือไง"
โมบายที่ยืนฟังเริ่มไม่ค่อยชอบใจ
"ถ้าพวกพี่ไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวกลับเข้าห้องก่อนนะคะ" ขณะจะปิดประตู เจฟคว้ารั้งเอาไว้
"กินให้อร่อยนะครับ"
"ขอบคุณนะคะ"
"แต่ถ้าไม่อิ่มพี่พาไปกินที่ร้านได้นะ"
"มะ ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็เกรงใจมากแล้ว"
"อีกหน่อยเราต้องสนิทกันมากๆ แน่ ไม่ต้องเกรงใจนะครับ ถ้าตัวเล็กขาดเหลืออะไร ให้มาเอา..กับพี่"
หมับ!
โต้มมมม!
พูดจบประโย
