คุณหนูไร้เดียงสากับนายบ้ากาม
ตอน โดนรุม
เสียงนาฬิกาหัวเตียงบอกเวลาเที่ยงคืนเป๊ะ แสงจันทร์เลือนรางส่องผ่านหน้าต่างห้องนอนของ คุณหนูฤดีสู่พื้นห้อง บรรยากาศของคฤหาสน์วรกุลยามดึกสงัด เงียบงันจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจของตัวเอง ฤดีนอนพลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย ผ้าห่มผืนบางพันรอบกายอย่างเกียจคร้าน
โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างหมอนสั่นครืดคราด ข้อความใหม่จาก นายศักดิ์ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
นายศักดิ์: คุณหนูครับ...มาหาผมที่ป้อมยามหน่อยครับ มีเรื่องด่วน
ฤดีขมวดคิ้วเล็กน้อย 'เรื่องด่วนอะไรกันกลางดึก?' เธอคิดในใจ แต่ความอยากรู้ก็มีมากกว่าความหวาดระแวง เธอตอบตกลง
เธอลุกจากเตียงอย่างเงียบเชียบ สวมเพียงชุดนอนผ้าขาวบางยาวคลุมเข่า เนื้อผ้าพลิ้วไหวตามการเคลื่อนไหว เผยให้เห็นเรือนร่างเพรียวบางขาวผ่อง เธอเดินย่องลงบันไดอย่างระมัดระวัง ไม่ให้มีเสียงดังรบกวนใครในบ้าน
ภายนอกคฤหาสน์ จู่ๆฝนก็ฝนตกปรอยๆ อากาศ
