ตอนที่ 15 สังคมชั้นสูง
“ว่ายังไงจ๊ะพ่อลูกชาย ลูกสะใภ้แม่น่ะ ยังปลอดภัยดีอยู่หรือเปล่า กระดูกกระเดี้ยวแขนขาหักไปบ้างไหม”
ทันทีเมื่อภารัญเดินลงมายังชั้นล่างของบ้าน ในส่วนบริเวณโต๊ะสำหรับรับประทานอาหาร คุณหญิงเพียงเพ็ญนั่งมองตาขวางค้อนขวับมายังลูกชาย แม่บ้าน แม่ครัว คนรับใช้ยืนเอียงข้างก้มหน้าก้มตาซ่อนแก้มแดง ๆ เพราะความกระดากเก้อไม่กล้าเผชิญสายตาเขาตรง ๆ
“หนูกานต์ของคุณแม่ ยังปลอดภัยดีครับ แค่...เอ่อ” ภารัญแสร้งกระแอมเบา ๆ ข่มความเขินอาย
ก่อนหน้านี้แม้เขาเคยคบหากับลิตามานานถึงห้าปี แต่ไม่เคยพาเข้าบ้านเพื่อนอนค้างภายใต้ชายคาบ้านหลังนี้มาก่อน นี่จึงนับเป็นครั้งแรกที่ภารัญต้องสู้กับสายตาคนเก่าคนแก่ รวมถึงแม่ตัวเอง
“ถนอมน้องหน่อยสิลูก กว่าแม่จะไปขอหนูกานต์มาจากแม่เขาได้ไม่ใช่ง่าย ๆ ถ้าไปทำลูกสาวเขาบุบสลาย แล้วเขามาทวงลูกสาวคืนจะทำยังไง”
“คุณแม่ครับ ผม....เฮ้อ ครับผมจะอ่อนโยนให้มากกว่านี้”
