ตอนที่ 27 ดั่งแก้วตาดวงใจ
“มารหัวขนอย่างนั้นหรือ คุณมีสิทธิ์อะไร มาเรียกลูกของหนูแบบนั้น” มนตกานต์หันขวับไปเผชิญหน้า กับคนที่ยังหอบหิ้วความกล้าบ้าบิ่น ทำตัวหยิ่งผยองพองลม ยกตนเองขึ้นมาอยู่เหนือคนอื่น
“ทำไมฉันจะเรียกไม่ได้ มารหัวขน”
“ลูกของหนูไม่ใช่มารหัวขน แต่คนบางคนนะสิ เป็นพวกมารสังคม ปากอย่างนี้สินะ ถึงไม่มีใครรัก ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ ขนาดโดนขุดวีรกรรมออกมายำจนทั่วโลกโซเชียล จะรู้จักยางอาย รู้จักคำว่าสำนึกสักนิดก็ไม่มี คนแบบนี้เขาเรียก พวกชิงเปรตมาเกิด”
“แก! แกกล้าว่าฉันอย่างนั้นเหรอ”
“อ้าว คุณมีปากคนเดียวเสียเมื่อไหร่ คิดจะขว้างขี้ใส่คนอื่น ก็ต้องกล้ายืนรอรับทั้งขี้ ทั้งเยี่ยว ทั้งก้อนหินและท่อนไม้ที่หนูจะขว้างใส่คืนไปด้วย ถามจริงเถอะ ไอ้ที่คุยนักคุยหนา
ว่าเรียนจบมาจากเมืองนอกเมืองนา หวังว่าคงไม่ใช่ท้องไร่
ท้องนานะคะ เรียนจบนอกมาเขาไม่ได้สอนหรือคะ ว่าอย่าพูดจาดูถูกคนอื่น”
“อีมน
