เช้าวันต่อมา...
“มามี้”
เสียงใสๆ เรียกเธอพร้อมกับที่เด็กชายตัวอ้วนกลม เจ้าของแก้มยุ้ยๆ ขาวอมชมพูก็วิ่งโถมตัวเข้ามากอดเธอ
“เมธครับ” มนสิการเรียกชื่อลูกชายตัวน้อยของเธอด้วยน้ำเสียงดุนิดๆ “ทำไมวิ่งออกมาอย่างนี้ ระวังสะดุดล้มนะคะลูก” หญิงสาวเอ่ยพลางรัดร่างกลมๆ ของเด็กชายเมธัสเอาไว้ในอ้อมกอด
ลูกชายซบหน้าลงกับบ่าเล็กๆ ของเธอ แล้วถูไถๆ ใบหน้าตนเองลงกับไหล่ของเธอ
“เมธคิดถึงมามี้นี่ครับ” เด็กชายเอ่ยอย่างออดอ้อน ทั้งๆ ที่เธอเพียงแค่ออกไปซื้อของไม่กี่นาทีเท่านั้น และทิ้งให้เจ้าตัวเล็กอยู่ในความดูแลของแพททริกซึ่งอาสาดูแลเด็กชายให้
“คิดถึงอะไรกัน” หญิงสาวเอ่ยอย่างขบขันกับความช่างอ้อนของอีกฝ่าย “มามี้แค่ออกไปซื้อของแป๊บเดียว”
“ก็ลุงแพทอ่ะ ลุงแพทแกล้งเมธอีกแล้ว”
“หือ?”
นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ลูกชายของเธอรีบวิ่งมาอ้อนกระมัง มนสิการทำสีหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินตามออกหน้าบ
