“ก็…” คราวนี้ชายหนุ่มมีสีหน้าเก้อกระดากเล็กน้อย “ถ้าอยากจะอ้อนจะขออะไรฉันก็ให้เปลี่ยนคำเรียกฉันได้แล้ว”
มนสิการยังคงสีหน้าคานคั้นไม่เปลี่ยนแปลง แพททริกจึงอุบอิบตอบว่า
“ก็แค่จากลุงมาเป็นป๊ะป๋า ก็แค่นั้นเอง”
“มิสเตอร์แมคคอล!”
บ้าที่สุดเลย! เขาก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แล้วยังคิดจะมาบังคับเธอทางอ้อมด้วยวิธีนี้อย่างนั้นเหรอ?!
“ทำไมล่ะ ทำหน้าแบบนี้ดีใจล่ะสิ”
ชายหนุ่มพูดหน้าตาเฉย และอีกครั้งที่มนสิการถลึงตาใส่เขา เธอทำหน้าโกรธนะ แล้วเธอก็กำลังโกรธ ตรงไหนกันที่บอกว่าเธอกำลังดีใจ
“ฉันไม่ได้ดีใจสักหน่อย ฉันบอกแล้วนี่ว่าฉันไม่ได้รักคุณ”
หญิงสาวตอบอย่างเต็มปากเต็มคำ เพราะเธอเคยปฏิเสธเช่นนี้ไม่น้อยกว่าห้าครั้งในรอบสามปีที่ผ่านมา
แพททริกถอนหายใจพรืดยาว จ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาเอือมระอา แต่กลับสารภาพกลับเธอไปว่า “แต่ฉันรักเธอ”
“ไม่ว่ายังไงเธอก็ปฏิเสธฉันไม่ได้หรอกมน” เขาพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ “เพ
