วันต่อมา
เพราะถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้าไปภายในเขตคฤหาสน์ตระกูลเพนเดิลตัน แพททริกจึงได้แต่หมกตัวอยู่ภายในโรงแรมที่พักของตนเองเท่านั้น โชคดีที่การมาคราวนี้วิโต เอราโม่เพื่อนสนิทของเขาได้เดินทางตามมาสมทบกับเขาด้วย ทำให้แพททริกรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้างนิดหน่อย แม้ว่าเขาจะหงุดหงิดและหัวเสียที่ไม่อาจเข้าถึงตัวของมนสิการได้เลย และไม่อาจเห็นเธอเลยแม้แต่เงาก็ตาม
“นายคิดจะทำยังไงต่อไปล่ะแพท”
วิโตเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยท่าทีและสีหน้าเอื่อยเฉื่อยราวกับแมว อากาศอึมครึมของลอนดอนมันทำให้เขาไม่รู้สึกสดชื่นเอาเสียเลย
แพททริกตวัดตามองคนที่ทรุดลงนั่งตรงข้ามกับตนเองแวบหนึ่ง หันกลับมาสนใจแทปเล็ตในมือตนเองเพื่อเช็คอีเมล์ประจำวัน แต่ปากก็ขยับตอบอีกฝ่ายไปอย่างรวดเร็วว่า “ฉันต้องชิงตัวมนกลับมาให้ได้”
“ให้ฉันช่วยเอาไหม”
วิโตเสนอตัว ก่อนจะเอื้อมมือเรียวสวยไปหยิบเอาถ้วยกระเบื้องเนื้อบาง ดูสวยงามและบอบบาง ซึ่งภายในนั้นบร
