ด้านตันหยง เมื่อกลับมาถึงเรือนนางก็เดินไปเดินมาอย่างคนครุ่นคิด คนสนิทก็ได้แต่นั่งมองด้วยความมึนงง
“ฮูหยินเป็นอะไรไปเจ้าคะ ออกจากห้องทำงานท่านโหวมาท่านก็ไม่พูดไม่จา เอาแต่หน้าบึ้งหน้างอ หรือท่านโหวต่อว่าหรือทำอันใดให้ท่านโกรธหรือเจ้าคะ บอกข้ามาเจ้าค่ะ ข้าจะไปจัดการให้เอง” ชงมู่เอ่ยถามอย่างเป็นกังวล
“เขา… เขา” ตันหยงเอ่ยได้แค่นั้น เพราะกระดากอายนัก
“เขาอะไรเจ้าคะ” สองสาวรีบถาม
“ช่างเถอะ เอาไว้วันหลังข้าค่อยเอาคืน” สิ้นคำนางก็เดินไปนั่งที่มุมโต๊ะวาดภาพของตน ก่อนจะลงมือระบายสีบนกระดาษอย่างฉุนเฉียว จนสีนั้นเลอะเทอะตามแรงสะบัดของมือนาง กระทั่งหญิงสาวได้ระบายอารมณ์สมใจแล้วจึงไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ แล้วจึงมานั่งวาดภาพทิวทัศน์อีกครา
“ข้าว่ามันต้องเกิดอะไรในห้องทำงานท่านโหวแน่ มิเช่นนั้นฮูหยินไม่โกรธเกรี้ยวเพียงนี้หรอก” ชงมู่เอ่ยเบา ๆ
“เอาน่าถ้ามันร้ายแรง ประเดี๋ยวฮูหยินก็บอกเ
