อินหลางมองภรรยาตัวน้อยที่เอาแต่จ้องเขาตาเป็นมัน จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเย้านาง “อยากจับดูหรือไม่”
ตันหยงชะงักเล็กน้อย เมื่อตั้งสติได้ก็รีบเอ่ยทันที “คะ… ใครจะไปอยากจับ จะไปไหนก็ไปเลย” สิ้นคำนางก็หันหนีไปทางอื่น คนตัวโตจึงฉวยโอกาสจุมพิตแดงเรื่อของนาง
“ฮูหยินพี่น่ารักจริงเชียว” เขายิ้มกริ่มแล้วก็เดินจากไป ทิ้งคนตัวเล็กมองตามพร้อมกับแก้มที่เห่อร้อนขึ้นมาทุกที
“คนบ้า” นางพึมพำอย่างเป็นสุข ถึงกระนั้นตันหยงก็ยังคงมีความหวาดระแวงในใจ ร่างอรชรจึงพาตนเองออกไปจากห้องเพื่อพูดคุยกับคนสนิทที่น่าจะรออยู่ห้องโถงด้านนอก เมื่อพบกันนางก็กระซิบกระซาบบางอย่างกับจินมู่
“พี่จะรีบจัดการเจ้าค่ะ” คนสนิทเดินออกไปจากห้อง คงเหลือแค่ชงมู่ที่ยืนมองผู้เป็นนายด้วยสายตาเป็นห่วง
“เจ็บมากหรือเจ้าคะ” ชงมู่ถามอย่างกังวล เพราะท่าเดินผู้เป็นนายมันดูประหลาดกว่าที่เคยนัก เก้ ๆ กัง ๆ อย่างไรไม่รู้
ตันหยงยิ้มแหย
