ผ่านไปครึ่งชั่วยาม เรือนทางด้านหลังก็ถูกทำความสะอาดจนเรียบร้อย ต่อมาคนเจ็บที่ไร้สติก็ถูกพาตัวเข้ามาพัก ตามด้วยหญิงสาวที่เป็นนางเอกของเรื่อง
“เมื่อครู่ยังไม่ทันได้คารวะฮูหยิน ข้าน้อยเสียมารยาทแล้ว ต้องขออภัยด้วยนะเจ้าคะ” ไป่ฮวาย่อตัวคำนับอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม แม้ตันหยงจะอายุน้อยกว่า ทว่าฐานะนั้นสูงส่งกว่าคนธรรมดาอยู่มาก เพราะครอบครัวไป่ฮวาไม่ต่างจากคนเร่ร่อน
“ตะ… ตามสบายเถิด ข้าเองก็ไม่เก่งเรื่องจัดการดูแลเรือน ขาดเหลือสิ่งใดเจ้าก็แจ้งมาได้เลยนะ ข้าจะรีบจัดการหาให้”
“ขอบคุณฮูหยินเจ้าค่ะ แค่นี้ข้าน้อยก็เกรงใจจะแย่”
“มะ… ไม่ต้องเกรงใจ ถ้าเจ้าไม่กล้าบอกข้าบอกท่านโหวก็ได้ เขายินดีช่วยแน่นอน” ตันหยงรีบเอ่ย “ตามสบายนะ ข้าคงต้องขอตัวก่อน มีอะไรก็แจ้งมาได้เลยนะ” ก่อนไปนางก็ยังย้ำคำ จากนั้นก็เดินออกมาโดยไม่หันหลังกลับไปมองอีก เพราะผู้เป็นสามีเดินออกมาจากห้องคนป่วยพอดี
นางไ
