“ไหนเราสัญญากันแล้วนี่ครับว่าน้องกานต์จะไม่งอแง” คำพูดของคนเป็นแม่ทำให้ลูกเงียบสงบลงทันทีราวกับปิดสวิตช์ทำให้ปู่ย่าและอาพากันชื่นชมในความเลี้ยงง่ายและอดชื่นชมคนเป็นแม่ไม่ได้
“ปอยไม่มีงานด่วนที่ไหนใช่ไหมลูก” พิยดาจูงมือเธอไปนั่งลงที่โซฟาตัวเดียวกันหลังจากส่งหลานชายให้คนเป็นอาที่สวมชุดกาวน์รับไปอุ้มและพาเดินเล่นตามประสาผู้ชายด้วยกันแล้ว
“เอ่อ...ค่ะ”
“ดีเลยงั้นแม่ฝากเราช่วยเฝ้าตาวีร์แทนหน่อยได้ไหมลูก คืออย่างนี้แม่กับพ่อมีธุระด่วนมาก ส่วนตาวิชญ์ก็ยังอยู่ในหน้าที่ บอกตามตรงตอนนี้แม่ไม่สบายใจกังวลและระแวงไปหมด ก็แม่แต่ปอยนี่แหละลูก ช่วยแม่หน่อยได้ไหม” อาการของคนน้ำท่วมปากมันเป็นแบบนี้นี่เองปุณณดาลอบมองไปยังร่างบางที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ข้างเตียง เธอเองก็รู้สึกแปลกๆหากจะรับปากช่วยเหลือ
“เอ่อ...คุณแม่...” พิยดาถึงกับฉีกยิ้มกว้างเมื่อนี่เป็นครั้งแรกเลยที่ปุณณดายอมเปลี่ยนสถานะในการเรียกที่สนิทขึ้น
