“แค่นี้ก็ดีแล้วค่ะ” เธอตักทานต่อไปเรื่อยๆโดยคนตรงหน้ากำลังลุ้นบางสิ่งบางอย่างจนแทบจะไม่กระพริบตาจนกระทั่งหญิงสาวชะงักวางส้อมลงแล้วหยิบบางอย่างในปากออกมา มันคือแหวนแต่งงานวงเดิมของเธอ ปุณณดามองไปที่สร้อยคอของเขาที่ตอนนี้ชายหนุ่มไม่ได้สวมใส่แล้ว ในเวลาที่เธอกำลังงุนงงอยู่นั้นนรวีร์ก็ลุกจากเก้าอี้มานั่งคุกเข่าลงที่ด้านหน้าของเธอ ปุณณดาตกใจมากรีบลุกขึ้นยืน
“ปอย แต่งงานกับพี่อีกครั้งนะ” คนถูกจู่โจมถึงกับมึนงง ปุณณดามองเขาสลับกับแหวนในมือด้วยความสับสน
“พี่รู้ว่าพี่ผิด พี่ไม่ควรได้รับโอกาสอะไรอีกเลย แต่พี่อยู่โดยไม่มีปอยกับลูกไม่ได้ สองวันนี้ที่พี่มีปอยกับลูกพี่มีความสุขมากและพี่ก็รู้ว่านี่คือสิ่งที่พี่ต้องการมาตลอดทั้งชีวิต พี่ไม่รู้ว่าคำตอบของปอยจะเป็นยังไง แต่พี่อยากจะบอกในสิ่งที่พี่รู้สึกออกไป ให้อภัยพี่สักครั้งได้ไหมปอย ให้เราได้กลับมาอยู่เป็นครอบครัวเดียวกัน เป็นพ่อแม่ลูก นะปอย” ปุณณดาเหม
