“เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม” เธอส่ายหน้าแทนคำพูด
“พี่ปัฐน์คะ ปอยอยากกลับบ้าน พาปอยกลับบ้านได้ไหมคะ”
ความหิวมลายหายไปจนหมด ทั้งคู่จงตัดสินใจกลับไปฝากท้องกับกับข้าวฝีมือแม่ที่บ้านแทน วดีบ่นไม่น้อยที่เขาปล่อยให้คนท้องหิวกลับมา แต่เขาก็ได้แต่ยิ้มรับคำต่อว่าโดยไม่คิดจะอธิบายความจริง เพราะเข้าใจความรู้สึกของปุณณดาดีว่าคงไม่อยากให้พูดถึงสามีสารเลวนั่น
นรวีร์กลับมาถึงบ้านเกือบสี่ทุ่ม เขาแวะไปดื่มมาเล็กน้อยเพื่อลบเลือนภาพเมื่อตอนกลางวันออกไปจากความรู้สึก แต่มันไม่ได้ผล นอกจากจะลบไม่ได้กลับมีภาพในอดีตที่หอมหวานฉายชัดขึ้นกว่าเก่า ชายหนุ่มนั่งลงในสวนเงียบ ๆ เพียงลำพัง แผ่นหลังพิงกับต้นไม้ใหญ่ ขายาวทั้งสองข้างเหยียดไปตรงหน้า ปล่อยให้หัวใจล่องลอยไปไกลอย่างไร้จุดหมาย ก่อนเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นจากหลังจะรบกวนสติที่หลุดลอยให้กลับคืนมา
“ว่าไง... นั่งหงอยเป็นหมาเลย”
บรรพตทักทายบุตรชายคนโต เขารู้ว่าช่วง
