“พี่เป็นทุกอย่างให้ปอยได้ ขอแค่ปอยบอกพี่มา” ปุณณดายิ้มออก มองมือหนาที่ยังกุมมือของเธอไว้
“ปอยอยากให้พี่ปัฐน์เป็นพี่ชายของปอยเหมือนเดิม เป็นคุณลุงที่ใจดีของเจ้าตัวน้อย... ปอยขอแค่นี้ค่ะ”
เธอยิ้มหวานให้เขา ปัฐน์ได้แต่ส่ายหน้าพร้อมกับเผยรอยยิ้ม แล้วใช้อีกมือโยกศีรษะของหญิงสาวไปมา ทำราวกับเธอเป็นเพียงเด็กหญิงตัวน้อยเหมือนในอดีต
“บางทีชาตินี้พี่ทำบุญมาน้อยไป ไม่แน่นะ... ชาติหน้าพี่อาจจะเป็นเนื้อคู่ของปอยก็ได้ ต้องเร่งทำบุญสักหน่อยแล้วละ เริ่มจากพรุ่งนี้เลย”
“พี่ปัฐน์น่ะ”
เขากับเธอหัวเราะให้กันกับมุกขำ ๆ แต่สำหรับปัฐน์เขาไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องตลก คนเราต้องอยู่ได้ด้วยความหวัง และเขาก็หวังว่าสักวันหนึ่งเทวดาฟ้าดินจะเห็นใจ ดลใจให้ปุณณดาใจอ่อนมองเขาเป็นอื่นไม่ใช่พี่ชายเสียที
“ปอยไปนอนเถอะ พี่ว่าจะทำงานอีกสักหน่อย” เขายอมปล่อยมือหญิงสาว แม้จะรู้สึกเสียดายอยู่ไม่น้อย
“พี่ปัฐน์อย่านอนดึก
