“ปอยไม่ทำพี่หรอก" เขาไปเอาความมั่นใจมาจากไหนกัน เธอก็อยากจะรู้
“ลองคุณขยับเท้าเข้ามาสิ ฉันจะฟาดให้" คนร้องไห้ขู่ออกไป แม้มันจะดูไร้น้ำหนักแต่เธอเชื่อใจตัวเอง
“ถึงปอยจะกล้าทำจริง ๆ พี่ก็ยอม ถ้ามันจะทำให้ปอยรู้ว่าพี่รักปอยจริง ๆ"
คนได้ฟังถึงกับแสยะยิ้ม หญิงสาวกำแจกันในมือไว้มั่น เมื่อคนที่เธอขู่ดูท่าจะไม่เชื่อฟัง เขาก้าวเท้าเข้ามาหาช้า ๆ และมั่นคง สายตาของคนทั้งสองสบกันนิ่งไม่มีคำพูดใดออกมาอีก ใจของปุณณดาเต้นแรง เธอกำลังต่อสู้กับความคิดส่วนดีและส่วนร้าย
“ฉันบอกให้คุณกลับไป!" เธอตวาดสุดเสียง แต่ไม่ได้ทำให้นรวีร์นึกกลัว เขาคงย่ามใจมากเกินไป คงดูถูกว่าเธอไม่กล้า
เพล้ง!!...
แจกันตกกระทบพื้นหลังจากที่มันถูกใช้เป็นอาวุธฟาดใส่คนที่ดื้อดึง เศษเซรามิกกระจายเต็มพื้น ปุณณดายังคงยืนนิ่งแม้ใจจะเต้นโครมคราม สับสนระหว่างสะใจกับเสียใจ ใบหน้าคมเข้มยังคงเรียบเฉย แม้แววตาของเขาจะฉายความผิดหวังและเสีย
