“คุณแม่ตื่นหรือยังคะ" เสียงทักทายแจ่มใส่เอ่ยถามขึ้นทุกคนรีบกรูกันเข้าไปห้อมล้อมเด็กน้อยที่ยังหลับอุตุอยู่ในรถเข็นของโรงพยาบาล
“ลูก…" นรวีร์ถึงกับน้ำตาซึมเขาจ้องลูกน้อยสำรวจใบหน้าเล็ก ๆ ตัวแดง ๆ นั้นโดยละเอียด
“คุณพ่ออุ้มได้นะคะ"
พยาบาลเสนอแต่นรวีร์มีท่าทีลังเล ทว่าทั้งพ่อแม่และวดีต่างพยักหน้าเห็นด้วย พยาบาลคนเดิมกำลังอุ้มทารกน้อยเพื่อจะวางให้คุณพ่อมือใหม่ เสียงร้องแหลมเล็กดังขึ้น ทุกคนพากันหัวเราะด้วยความยินดี
“ลูก…" น้ำเสียงแหบพร่าของคนที่เพิ่งฟื้น ปุณณดาพยุงกายลุกขึ้นนั่ง แววตาโกรธจัดเมื่อเห็นว่าใครกำลังยุ่งกับลูกของเธอ
“ฟื้นแล้วเหรอปอย เป็นยังไงบ้างลูก เจ็บตรงไหน ปวดตรงไหนหรือเปล่า" หญิงสาวส่ายหน้าช้า ๆ ใบหน้ายังไร้สีเลือด
“ลูกล่ะคะ" เธอร่ำร้องจะเอาลูกคืน นรวีร์อุ้มลูกมาใกล้เธอ ทำให้หญิงสาวไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“ปอยดูสิ ลูกเหมือนปอยเลยนะ... ปากนิด จมูกหน่อย โตขึ้นต้องหล่อมากแน่ ๆ"
