“นี่คุณ" เขาจับเธอใส่รถแล้วชี้นิ้วคาดโทษเอาไว้
“อย่าลงไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน" สายตาของทั้งคู่จ้องกันนิ่ง จนปุณณดาเป็นฝ่ายหลบเพราะเธอรู้ว่าขืนดื้อรั้นจ้องมองเขาต่อไปเธอนั่นแหละจะเป็นคนแพ้ หญิงสาวนั่งนิ่งเงียบมาตลอดทางการเดินทาง มีเพียงเสียงลมหายใจเท่านั้นที่บ่งบอกให้รู้ว่าภายในรถมีคนอาศัยอยู่
อีกไม่กี่ร้อยเมตรก็จะถึงทางเข้าหมู่บ้านอยู่แล้วแต่นรวีร์ไม่อาจทนได้กับความเฉยชาของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาได้อีก เขาหักพวงมาลัยจอดรถตรงสวนสาธารณะทางด้านซ้ายมือ ก่อนจะดับเครื่องยนต์ลงแล้วหันมาหาหญิงสาวที่นั่งชิดติดประตูราวกับรังเกียจกันก็ไม่ปาน
“ทำอย่างนี้มันดีแล้วเหรอ” ไม่มีเสียงตอบยิ่งทำให้คนที่หัวใจร้าวรานแทบทนไม่ไหว เขาดึงร่างบางให้หันหน้ามาคุยกันแต่นอกจากจะไม่ได้รับความร่วมมือแล้วเธอยังขัดขืนทั้งปัดป่ายผลักออกให้พ้นตัว
“รังเกียจพี่มากนักเหรอ” คนถามน้ำเสียงเจ็บปวด ปุณณดาเมินมองไปทางอื
