“ฮัลโหลครับ"
“ขอโทษค่ะ ป้ากับน้องกานต์ออกมาหรือยังคะ คือฉัน...ฉันติดต่อไม่ได้น่ะค่ะ" เธอรีบถามทันทีที่เขารับสายเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาทั้งสองฝ่าย คงไม่รู้ว่านรวีร์นั้นดีใจเพียงใดที่เห็นเบอร์ของภรรยา แต่เขาก็ใจแฟบลงเมื่อเธอไม่ได้อวยพรหรือแสดงความยินดีกับธุรกิจใหม่ของตัวเองอย่างที่คาดหวัง
“เดี๋ยวพี่โทรถามคุณแม่ให้ว่าถึงไหนกันแล้ว" หญิงสาวรับคำสั้นๆแล้ววางสายทันที ใจของเธอยังคงเต้นแรงอยู่ ความรู้สึกสับสนบอกไม่ถูก มันทั้งตื่นเต้นและห่อเหี่ยวในคราวเดียวกัน เสียงเรียกเข้าเรียกความคิดของเธอให้กลับมาเข้าร่องเข้ารอย ปุณณดาพรูลมหายใจออกทางปากอีกครั้งก่อนจะรับสาย
“คุณแม่บอกว่ารถติดนิดหน่อยน่ะแต่ตอนนี้ใกล้จะถึงแล้ว"
“อ๋อ...ขอบคุณค่ะ" เมื่อความเงียบเข้าปกคลุมทำให้ปุณณดาวางตัวไม่ถูก
“ถ้าอย่างนั้น...”
“พี่ฝากมักกะโรนีผัดขี้เมาไปให้ปอยด้วย ร้านนี้อร่อยมากพี่รู้ว่าปอยชอบกิน น่าเสียดายที่ปอยไม่ได้
