“พี่ขอให้ปอยโชคดี” สองคนสบตากันนิ่งแล้วคนที่พ่ายแพ้ก็ยอมเดินจากไปทั้งที่หัวใจเจ็บปวด ที่ผ่านมาเขาเป็นคนเห็นแก่ตัวมาโดยตลอด ด้วยการไม่ยอมปล่อยเธอไปทั้งที่ตัวเองก็ทำให้หญิงสาวเจ็บปวดและไม่เคยมีความสุขเลย รอยยิ้มที่สดใสได้เลือนลางไปจากใบหน้าหวานนานเท่าไหร่แล้วเขาก็จำไม่ได้ นรวีร์ยอมแพ้แล้ววันนี้ทั้งหมดนี้ก็เพื่อผู้หญิงที่ตนเองรักสุดหัวใจ
“พี่ขอให้ปอยโชคดี" คำอวยพรยังคงก้องอยู่ในหูแม้ว่านรวีร์จะกลับไปสักพักหนึ่งแล้ว แต่ปุณณดายังคงนั่งอยู่ที่เดิมเธอรู้สึกเหมือนคนกำลังหมดแรง หัวใจก็เหมือนถูกกระชากออกไปด้วย ทำไมพอเขาจะหายไปจากชีวิตจริงๆกลับรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก อดย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้วไม่ได้ แม้จะกินเวลาไปเป็นปีแล้วแต่เขาก็ยังมีอิทธิพลต่อความรู้สึกสำหรับเธออยู่ดี ปุณณดายกมือขึ้นเช็ดหางตาปัดป้องไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ หวังเรียกกำลังใจแต่มันก็ยังปวดหน่วงหนึบใ
