#สองเดือนต่อมา
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นปลุกคนบนเตียงที่นอนคุดคู้อยู่ในอกของคนตัวโตกว่าให้ตื่นขึ้นมา เธอค่อยๆ เอาตัวเองออกมาจากอ้อมกอดนั้นอย่างช้าๆ ระวังไม่ให้เขาตื่น จากนั้นก็ออกมาจากห้องนอนด้วยความเงียบเชียบ ก่อนที่เธอจะเริ่มลงมือทำอาหารเหมือนอย่างเคย
แต่ทว่าเช้านี้กลับรู้สึกเวียนหัวไม่ปลอดโปร่งอะไรสักอย่างเลย มันพะอืดพะอมอึมครึมเหมือนจะอาเจียนแต่ก็ไม่อาเจียน รู้สึกว่าในหัวมันตื้อไปหมดเลย เหมือนคนที่อยู่ในความมืดทั้งที่กำลังยืนอยู่ท่ามกลางแสงสว่าง
มะปรางพยายามประคับประคองสติของตัวเองจนกระทั่งทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย อนาคินทร์ก็ลงมาพร้อมกับแต่งตัวเรียบร้อยเตรียมที่จะออกไปทำงานเหมือนอย่างเคย
"เธอไม่กินด้วยกันหรือไง"
"มะ ไม่ค่ะ ปรางเวียนๆ หัว"
"ไม่สบายเหรอ"
"อือ...ครั่นเนื้อครั่นตัวนิดหน่อยค่ะ แต่เดี๋ยวกินยานอนพักก็คงหาย"
"ถ้างั้นวันนี้เธอก็ไม่ต้องไปบ้านย่า โทรบอกคนดูแลเอาว่าไม่ค่
